Caro diario
Καταπιάνομαι και πάλι με το γράψιμο μετά από αρκετό καιρό. Αν και έχουν συμβεί τόσα πολλά, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο νου για να γράψω είναι το "τραγούδι" κάτι αποτρελλαμένων από τη ζέστη τζιτζικιών. Στην τηλεόραση ένα ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, ενημερώνει τους εναπομείναντες κατοίκους της πόλης, ότι τον επόμενο Αύγουστο η Αθήνα θα φιλοξενίσει τους 28ους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και το μεθεπόμενο ο Περικλής θα γίνει ξανά κυβερνήτης της... Χαιρετίσματα στον κο. Χουλιάρα.
Ο ανεμηστήρας γυρίζει μανιασμένα, σκορπώντας παλιούς λογαριασμούς και χαρτιά πάνω από το γραφείο. Αποκαμωμένος από τη σημερινή ένταση στη δουλειά δεν μπαίνω καν στον κόπο να τα μαζέψω. Εδώ και λίγο καιρό έχω προαχθεί. Χωρίς να το ζητήσω. Αποδέχθηκα την πρόταση και τώρα πρέπει ν' αποφεύγω τις παγίδες και να παραβλέπω τις μικρότητες, όσων διεκδίκησαν επίμονα τη θέση μέχρι τέλους. Και αυτό είναι το πιο κουραστικό απ΄ όλα...
Σε δυο μέρες θα βρίσκομαι σε κανονική άδεια. Εν Αθήναις... Οι σκέψεις ότι θα βρεθούμε στο αγαπημένο μας νησί με τον Αρη, παρέμειναν σκέψεις και μετά βυθίστηκαν στη θάλασσα της λήθης. Το έβγαλα από το νου μου και το 'ριξα στο να κατεβάζω διαδικτυακές τσόντες. Είναι ένας τρόπος για να ξορκίζω, ό,τι στοιχειώνει το μυαλό μου. Αντε και ο ύπνος. Εκεί όμως παραμονεύουν οι σκιές, που ξεπηδούν από παντού κάθε βράδυ, έτοιμες να πέσουν πάνω μου και να με καταπιούν. Ετσι προτίμησα τη σίγουρη λύση και την πιο ευχάριστη: Eνός παλλόμενου πούτσου μέσα στην οθόνη του υπολογιστή μου...
Χτες αφήσαμε το νοσοκομείο, μετά από παραμονή αρκετών ημερών. Φιληθήκαμε και ανταλλάξαμε αριθμούς κινητών τηλεφώνων με άλλους ασθενείς και ...οδοιπόρους, όπως κάνουν όσοι γνωρίζονται στα νησιά τα καλοκαίρια, παρόλο που κατά βάθος ξέρουν, πως ποτέ δεν θα καλέσουν ο ένας τον άλλον. Το νοσοκομείο είναι ένας μικρόκοσμος που υπάρχει μόνο όσο μας περικλείει. Ο μικρόκοσμος του πόνου. Eκεί γνωρίζεις την άλλη πλευρά της ζωής. Την άσχημη, την επώδυνη. Αυτή που της κρύβεσαι, αλλά σε βρίσκει, συνή8ως μόλις αρχίζεις να αγνοείς την ύπαρξή της. Εκεί γνωρίζεις ανθρώπους για να μοιράζεσαι μαζί τους, αυτό που δεν μοιράζεται: Τον πόνο. Kαι μόλις ο πόνος ξεχαστεί, εσύ ξεχνάς αυτούς και αυτοί εσένα.
Εκεί λοιπόν περνούσα ατέλειωτες ώρες, μετά από ένα κοπιαστικό οκτάωρο στη δουλειά. Κατ΄ επιλογή. Για όλους τους άλλους οι μεσημβρινές ώρες ήταν οι χειρότερες. "Δεν περνάει με τίποτα η ώρα. Και κάνει μια ζέστη, άλλο πράγμα. Πω πω πω!"... Για μένα πάλι ήταν οι πιο καλές. Εκανα βόλτες μέσα στην ησυχία του μεσημεριού. Ερημος ο διάδρομος. Αδειο το "σαλόνι". Μόνο τα βήματά μου και ο ήχος από τους ανεμιστήρες στην οροφή. Που και που κάποια πόρτα άνοιγε. Κάποιος μου έγνεφε. Αόριστα χαιρετούσα μ΄ ένα τίναγμα του κεφαλιού προς τα πίσω. Από τις ανοιχτές πόρτες παρατηρούσα τους ανθρώπους με τα κλειστά μάτια. Ελληνες, Ρώσους, Αλβανούς, Αφρικανούς ...και τον πατέρα μου. Καλώδια και σωληνάκια να ξεπετάγονται ατίθασα μέσα από τα ξυρισμένα σώματα, σωριασμένα πάνω στ' άσπρα σεντόνια. Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν μπορούν να σκεφτούν κάτι άλλο εκτός από την αρρώστεια τους. Εγώ πάντως μπορούσα, βλέποντας τα νεαρά κείνα κορμιά... Είναι φυσιολογικό, τώρα αυτό; Ακόμα δεν ξέρω την απάντηση.
Ο Αρης, λίγες ημέρες πριν την εισαγωγή μας στον "μικρόκοσμο του πόνου", έθεσε θέμα παραμέλησής του από μέρους μου. Αφορμή για αυτό στάθηκε το γεγονός ότι απάντησα σε ένα επαγγελματικό τηλεφώνημα, που είχα δεχθεί σε ακατάλληλη, ομολογώ στιγμή μας. Επέστρεψα στο κρεβάτι έτοιμος να τον φιλήσω, αναθερμένοντας έτσι, όσα είχαν μείνει στη μέση. Εκείνος κάτι μουρμούρησε και άφησε με ένα σάλτο, που θα το ζήλευε και ο Λούης Τσάτουμας το κρεβάτι μας. Χώθηκε στο μπάνιο και όταν βγήκε ήταν ένας άλλος, Αρης. Με μιας αποφάσισα να του προσθέτω τον επιθετικό προσδιορισμό "άγνωστος". Κάτι, σαν τον στρατιώτη του συντάγματος. Χωρίς να με κοιτάξει, (όχι ο Στρατιώτης, ο Αρης) βγήκε εκείνος στο μπαλκόνι και εγώ στο δρόμο για το σπίτι μου.
Μιλήσαμε την επόμενη. Λόγια τυπικά, μετρημένα. Κάποια άλλη μέρα πάλι, μου ανακοίνωσε ότι προέκυψαν δουλειές στο χωριό του και δεν θα έρθει μαζί μου στο νησί, για μια εβδομάδα διακοπών, όπως είχαμε σχεδιάσει. Δεν έδωσα συνέχεια στο θέμα γιατί εκείνες τις ημέρες δεν χωρούσε στο μυαλό μου και θέμα "Αγνωστου Αρη", . Και μάλλον καλά έκανα, γιατί χθες είπε ένα "Θα δούμε", όσον αφορά το θέμα "Διακοπές" και σιγά σιγά επανέρχεται σε μια πιο φυσιολογική συμπεριφορά...
..Οπως και η θερμοκρασία, που επιτέλους πλησίασε τους 40, πάνω που άρχισε να μικραίνει η μέρα. Αντε γιατί κοντεύει να τελειώσει το καλοκαίρι και ακόμα δεν είχαμε ιδρώσει. Τα δωμάτια σκοτεινά με τα κλειστά πατζούρια, να δημιουργούν μια ψευδαίσθηση δροσιάς. Ο ήχος του ανεμιστήρα μπερδεύεται με κάτι ξεστρατισμένα "μοτοσακό", που 'λέγε και ο συγχωρεμένος ο παππούς. Οι περισσότεροι γείτονες αναχώρησαν κιόλας, πριν μπει καλά καλά ο Αύγουστος.
Μείναμε μόνοι μας πατέρα, αλλά μη σκας. Θα τα περάσουμε μια χαρά οι δυό μας. Θα το δεις. Αλλωστε έχουμε να πούμε πολλά. Τόσα, όσα ποτέ δεν είπαμε οι δυό μας, για 30 τόσα χρόνια. Καιρός λοιπόν να γνωριστούμε. Τι λες;
YΓ.
Γρίζα χρόνια άσπρα χιόνια
μου ΄τυχαν τα μαύρα πιόνια,
η παρτίδα μου στη μέση,
τ' αλογα στην ίδια θέση.
