Back to black

Caro diario

Ο ουρανός μολύβι, τρομάζει έξω από το παράθυρο. Ανοίγω τις κουρτίνες να μπει το έσχατο φως της μέρας. Πριν λίγο επέστρεψα από του Αρη. Κλείστηκα εδώ, στο μικρό μου χάος και βάλθηκα να γεμίζω το λευκό κενό. Εχω τέτοια υπερένταση που κάτι πρέπει να κάνω πριν ουρλιάξω. Ανοίγω μια πλέι λιστ, την πρώτη που βρίσκω να πέφτει στα μάτια μου. Η Λιόνα Λιούις αρχίζει το Μπλίντινγκ Λαβ... Εψαχνα από ώρα μια αφορμή να ξεσπάσω στο πληκτρολόγιο. Ενα λάθος χτύπημα και...

...το μαζεύω ρολό. Το τσαλακώνω. Το χτυπώ με δύναμη πάνω στη χαραγμένη ξύλινη επιφάνεια. Θέλω να το σκοτώσω, να το κάνω να πάψει να υπάρχει. Αντικείμενα σπρώχνονται από το γραφείο και πέφτουν με δύναμη από δω και από κει. Το μάους με μια κίνηση φεύγει προς τα δεξιά, χτυπημένο από το πληκτρολόγιο, που εξακολουθεί να πνίγεται στα χέρια μου. Το ποντίκι γίνεται κομμάτια με τα σωθικά του χυμένα, πέρα στο πάτωμα. Βλέπω τις μπαταρίες να κυλιούνται ακόμα. Αγνοείται το καπάκι. Η ματιά μου επιστρέφει στα ασπρισμένα από την πίεση δάκτυλα. Χαλαρώνουν απότομα. Το τραγούδι τελειώνει. Το πληκτρολόγιο προσπαθεί να πάρει το αρχικό του σχήμα. Ενα επόμενο ξεκινά. Τώρα το αγαπημένο μου λαστιχένιο πληκτρολόγιο αργοσέρνεται σαν λαβωμένο ερπετό, άγνωστων τροπικών.

Με μάτια να καίνε και το κεφάλι μου έτοιμο να σκάσει πάνω στο λιλά τοίχο, προσπαθώ να βάλω μια τάξη μέσα μου. Ακούω την καρδιά να βαράει σαν κύμβαλο αλαλάζον, την ώρα που η Ντάφι ξεστομίζει ηδονικά το Μέρσι. Η ανάσα προσπαθεί ακόμα να βρει το ρυθμό της, λες και μόλις τέλειωσε μια μάχη στα πεδία των αρσενικών ερώτων. Ρίχνω το κεφάλι πίσω, μέχρι να ενωθεί το δέρμα μου μ΄ εκείνο της πολυθρόνας. Τα μάτια στο ταβάνι. Χάνομαι κάπου στο ενδιάμεσο κενό. Βλέπω όμως το άσπρο του δωματίου μας. Πάνω του, που χόρευαν λίγο πριν, οι χρωματιστές σκιές της βουβής τηλεόρασης. Και ο Αρης δίπλα μου.

Είχε το κεφάλι γερμένο πάνω από το μπράτσο μου. Ωρες ώρες πιστεύω ότι αυτός είναι ο λόγος που έχουμε στρογγυλό λαιμό. Για να βρίσκουμε ένα μπράτσο να τον ταιριάξουμε. Το βαρύ χέρι πάνω στο στήθος μου. Το άλλο ανάμεσα στα γυμνά σώματα, σαν φράκτης. Μπλεγμένα τα πόδια. Ενοιωθα την ανάσα του ζεστή στην πλαγιά του λαιμού μου. Ακίνητοι και γυμνοί στην ησυχία ενός απομεσήμερου, φυλακισμένου στον χειμώνα. Δεν μου κόλλαγε ύπνος. Δεν κατάλαβα αν εκείνος αποκοιμήθηκε. Δεν θυμάμαι αν τον ρώτησα και μετά. Κάποια στιγμή είπε σιγανά, «κρυώνω» και τον τράβηξα ακόμα πιο πάνω μου. Αυτό το θυμάμαι.

Εστριψα το κεφάλι αριστερά προς το κομοδίνο, για να δω την ώρα. "Πόσο πολύ, μ΄αρέσει ο λαιμός σου. Ειδικά αυτή η γραμμή, εδώ στο πλάι..." Εστριψα μόνο τα απορημένα μάτια προς τα πίσω. "Μείνε έτσι όπως είσαι." Υπάκουσα κρατώντας την ανάσα μου. Εμεινα να κοιτάζω τις πράσινες τελείες που αναβόσβηναν στο μαύρο του ρολογιού, ανάμεσα στο 17 και το 55. Ενοιωσα το βάρος του χεριού του να ελευθερώνει το στήθος μου. Eίδα τη σκιά του στο λευκό του τοίχου. Εκλεισα τα μάτια και πήρα μια βαθιά ανάσα. Tην επόμενη στιγμή με άγγιζε στο λαιμό. Απαλά, σαν κάτι εύθραστο...

Ετσι κύλησα έξω από το κρεβάτι. "Πού πας;" "Να φτιάξω καφέ, να πιούμε. Θα γυρίσω πίσω" απάντησα, ενώ εκείνος άνοιγε την ένταση στην τηλεόραση. Βγήκα στο διάδρομο την ώρα που η Εμι Γουάινχαους έμπαινε στην οθόνη. "Ποιο τραγούδι είναι αυτό;" με ρώταγε ο Αρης. Τον φαντάστηκα να τραβάει την κουβέρτα ως το στήθος του. "Το Μπακ του μπλακ" φώναξα, καθώς έμπαινα πια στην κουζίνα.

Χαράματα ξανά

Caro diario

H προσπάθεια του "gay super hero" με έβγαλε από την ακινησία μου. Τι κρίμα που ανοίγοντας για να γεμίσω το λευκό τούτο φόντο με τις λερωμένες μου πληγές, το ραδιόφωνο παίζει τα "Χαράματα". Μου ΄ρχετε να ουρλιάξω. Λες και δεν πέρασε μια μέρα... Το ευτύχημα των ημερών τούτων ήταν μια τρελή δουλειά που έπεσε πάνω μου, σαν κύμα που με τράβηξε στ' ανοιχτά. Παλεύοντας στ΄απόνερα του, έδειχνα να ξεχνιέμαι. Κάθε όμως, που έβγαζα το κεφάλι απέξω με τσέκαρα. Τι είχα όμως απ΄όλα ξεχάσει; Τι απ΄ όλα μπορούσα να ξεχάσω;

Ενα σκυλί γαυγίζει μέσα στο απομεσήμερο. Από το ανοιχτό παράθυρο η άνοιξη προσπαθεί να μου χαμογελάσει. Δεν μπορώ να της ανταποκριθώ, κι ας την πονέσω. Μήπως αν υποκρινόμουν;.. Παραιτούμαι με μιας από την ιδέα. Πως να ημερέψει ο νους... Σκοτείνιασε απότομα. Ρίχνω εκεί τη σκέψη μου.

Πατάω συνεχώς λάθος στα λαστιχένια πλήκτρα. Εκνευρίζομαι. Φτύνω όσες βρισιές βρίσκω εύκαιρες κάτω από τη γλώσσα. Το σκυλί λες και μ' άκουσε ξεκίνησε πάλι ένα παρατεταμένο γαύγισμα-ουρλιαχτό. Αισθάνομαι ότι δεν μου φτάνει ο αέρας. Ανοίγω με μιας το στόμα σαν ψάρι, που πιάστηκε ξαφνιασμένο στα δίκτυα. Η Χαρούλα από τα ηχεία προσπαθεί να με κρατήσει ζωντανό. Κάπως έτσι θα βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου. Μπορεί...

Τις τελευταίες ημέρες λες και τα πάντα συνομωτούν πίσω από την πλάτη μου, ήρθαν ξαφνικά στη ζωή μου νέα πρόσωπα. Απορώ με μένα, που βρίσκω να κάνω αστεία όταν "μιλάω" μαζί τους. Τους κάνω να γελάνε, να με θέλουν, να με αναζητούν, να μ΄αγαπούν... Και στη δουλειά το ίδιο. Βλέπω τους συναδέλφους να με αισθάνονται κοντά τους. Ή μάλλον πιο κοντά τους. Να μου ανοίγονται λες και είμαι κάποιος νέος. Με ρωτάνε αν είμαι ερωτευμένος. Είμαι;

...Kαι εγώ να τα ρίχνω στην Ανοιξη.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ

ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Στην Ελλάδα οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανσέξουαλ γνωρίζουν από διακρίσεις. Τις αντιμετωπίζουν καθημερινά στην οικογένεια, την κοινωνική ζωή και τον επαγγελματικό στίβο. Καμιά φορά όμως φτάνει μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζεται να καθιερώσει ένα 'συμβόλαιο συμβίωσης' ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τα ετερόφυλα ζευγάρια. Δεν θεωρούμε ότι ένα απλό 'συμβόλαιο' μπορεί να λύσει τα ζητήματα των ζευγαριών ίδιου φύλου, ούτε να εξασφαλίσει την ισότιμη μεταχείρισή τους. Πιστεύουμε όμως ότι η προτεινόμενη διάκριση είναι κατάφωρα αντίθετη τόσο με το ελληνικό Σύνταγμα όσο και με τις ευρωπαϊκές συνθήκες για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Πόσο μάλλον όταν 18 ευρωπαϊκές χώρες ήδη παρέχουν νομική κατοχύρωση στα ζευγάρια ίδιου φύλου. Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να ενημερωθούν σχετικά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιστοσελίδες και ιστολόγια σε όλο τον κόσμο. Αυτό που ζητάμε είναι ίσα δικαιώματα για όλους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Αυτή τη φορά δεν θα μείνουμε σιωπηλοί. Αυτή τη φορά δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ


A DOMESTIC PARTNERSHIP THAT DISCRIMINATES? NO THANKS

In Greece gays, lesbians and transexuals know about discrimination. They face it daily from their families, in their social lives and in the professional field. But sometimes, all it takes is a single straw to break the camel's back. According to press reports, the greek government is preparing to introduce a domestic partnership 'contract' EXCLUSIVELY for unmarried heterosexual couples. We do not believe that a mere 'contract' can resolve the issues same-sex couples face or ensure their fair treatment under the law. However this discriminatory proposal is a direct contravention of the greek Constitution, as well as european human rights treaties. Especially since same-sex couples already enjoy legal rights in 18 european nations. The aim of this intervention is to make sure that european institutions, human rights organisations, websites and weblogs from around the world learn about these proposals. What we ask for is equal rights for all. Nothing more and nothing less. This time around we will not sit idly by. This time around we will not keep silent.

GREEK BLOGGERS AGAINST DISCRIMINATION

Λίστα με τα ιστολόγια που συμμετέχουν θα βρείτε στο http://www.gayrightsgreece.blogspot.com/

Της νύχτας η φωτιά...

Caro diario

Nύχτωσε. Ανοιξα χωρίς να ξέρω αν θα καταφέρω να γράψω κάτι. Τι ακριβώς να γράψω; Ακούω επαναληπτικά ένα ισπανικό τραγούδι - σάουντρακ μάλλον- από το "Λαϊτερ Ντέις". Με το "Γιου Τουμπ" πότε δεν ξέρεις αν όντως είναι από την ταινία ή όχι. Σκέφτομαι ότι ακόμα δεν έχω προλάβει να την δω. Που και που ρίχνω κλεφτές ματιές στο παράθυρο πίσω, καθώς τα γυμνά σώματα ρίχνονται με δύναμη στη μάχη των λευκών σεντονιών. Δυναμώνω την ένταση. Παίζει πάλι και πάλι...

Ξαφνικά θέλω να καπνίσω. Τα τελευταία βράδια πίνω κιόλας. Την Παρασκευή σχεδόν μέθυσα. Πρέπει να ήπια πάνω από πέντε, εγώ που μ' ένα ποτήρι ζαλίζομαι. Με πήραν τα χαράματα μιλώντας με άγνωστους. Τι και αν το επόμενο πρωί, είχα να ξυπνήσω στις επτά... Δεν με ένοιαζε, δεν άντεχα άλλο τη μοναξιά του κρεβατιού. Χρειαζόμουν κάτι να γελάσω, κάτι να ξεχαστώ. Να μοιραστώ τη φωτιά. Επαιζα μουσική στο LBC, μιλούσα με τους χαμένους της νύχτας, γελούσαμε σαν μια συντροφιά. Και όλοι άγνωστοι. Εννοιωσα μια παράξενη ευτυχία. Οταν ξαφνικά ακούστηκαν οι πρώτες νότες του Κουμεντάκη...

"Τι είναι αυτό, που έβαλες και παίζει;", ρώτησε ο νεαρός άνδρας, που τον είχα φέρει ον κάμερα στο εμ ες εν. "Θυμησέ μου, τι είναι. Αχ, γιατί, μου το κάνεις αυτό;" Toν άκουγα πάνω από το μουσικό θέμα της Φλόγας. Σήκωσα τα μάτια από το άδειο μου ποτήρι, και τον κοίταξα, ευθεία μέσα στα δικά του. Τότε πρόσεξα το δάκρυ στο πρόσωπο. Του είπα σχεδόν ψυθιριστά... Ξαφνικά δυό ποτάμια ξεπήδησαν αγριεμένα, μέσα από τα δικά μου μάτια. Ασυγκράτητα ξεστράτισαν από τα πιο μακρυνά τους μονοπάτια. Το πρόσωπο μέσα στην οθόνη μου άρχιζε να φωνάζει το ονομά μου και μετά "Γιατί, γιατί;.." Αφεθήκαμε γυμνοί και διάφανοι εκεί μπροστά. Κλαίγαμε με αναφυλιτά στις πέντε τα χαράματα... "...γιατί η φλόγα πάντα σβήνει..."

"... γίνονται θαύματα"


Χρώμα δε βρίσκει να κυλά
του χρόνου η μολυβιά
που έγραψε να ζούμε χωριστά.
Δρόμο δε βρίσκει να περνά
της νύχτας η φωτιά
να κάψει όσα αφήσαμε μισά.
Πώς παγιδέψαμε, ό,τι πιστέψαμε
ποιον εφιάλτη μεγαλώναμε κρυφά.
Πώς παγιδέψαμε, ότι λατρέψα με
σ' ένα αστείο που κανένας δε γελά.
Εδώ, ως τα χαράματα καρδιά μου να 'σαι εδώ
μ' ένα σου βλέμμα πάλι να ξελογιαστώ
να πεις μια λέξη και να σου παραδοθώ.
Εδώ, ως τα χαράματα καρδιά μου να 'σαι εδώ
για όσα ρίξαμε στης λύπης το βυθό
να μετανιώσουμε επιτέλους και οι δυό.
Ως τα χαράματα γίνονται θαύματα...
Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά εκεί στα σκοτεινά
ν' ακούσω το κλείδι σου να γυρνά.
Δένω στο χέρι μια κλωστή να ΄πιάσει η ευχή
και ό,τι μας χωρίζει να χαθεί.
Πώς παγιδέψαμε, ό,τι πιστέψαμε
ποιον εφιάλτη μεγαλώναμε κρυφά.
Πώς παγιδέψαμε, ότι λατρέψα με
σ' ένα αστείο που κανένας δε γελά.
Εδώ, ως τα χαράματα καρδιά μου να 'σαι εδώ
μ' ένα σου βλέμμα πάλι να ξελογιαστώ
να πεις μια λέξη και να σου παραδοθώ.
Εδώ, ως τα χαράματα καρδιά μου να 'σαι εδώ
για όσα ρίξαμε στης λύπης το βυθό
να μετανιώσουμε επιτέλους και οι δυό.



Ως τα χαράματα γίνονται θαύματα...