Caro diario
Αποφάσισα ότι ήταν ώρα να αφήσω το κρεβάτι. Από το παράθυρο το τελευταίο φως της ημέρας συναντιέται με τα μάτια μου. Πείθω τον ευατό μου, ότι χρειάζεται καφέ. Σέρνομαι γυμνός ως τη κουζίνα και ανάβω το μάτι. Στέκομαι σε στάση προσοχής μπροστά στο μικρό σκεύος. Σχεδόν σκοτάδι. Η ώρα στο ρολόι της κουζίνας έχει χαλάσει. Υποθέτω ότι θα είχε πτώση η τάση του ηλεκτρικού. Ρίχνω καφέ. Ψάχνω για τη ζάχαρη. Βρίσκω μόνο κάτι μαύρους κύβους. Πιάνω έναν και τον πετάω. "Καλάθι"...
Με τον καφέ ανά χείρας επιστρέφω στο κρεβάτι. Αφήνω το φλιτζάνι στην προέκταση του κρεβατιού, πάνω στη στοίβα με τα αδιάβαστα βιβλία. Ψάχνω για το τηλεκοντρόλ του στερεοφωνικού. Δεν το βλέπω, πουθενά. Σηκώνομαι και πατάω το "ΟΝ". Από τα ηχεία κατρακυλά μουσική. Αναρωτιέμαι τι να ΄ναι αυτό που φτάνει στα αφτιά μου. Υποθέτω πως είναι κάτι από το bajofondo. Δυναμώνω την ένταση. Βουτάω τα χείλη μου στο φλυτζάνι. Χάλια τον έφτιαξα πάλι. Δίνω δίκιο στον Αρη, που δεν με αφήνει να του φτιάχνω καφέ.
Από κάπου μυρίζει βροχή. Φθινωπόριασε ξαφνικά. Ενα ασημένιο φως χαρακώνει προς στιγμή τον απέναντι τοίχο. Μια αστραπή. Περιμένω να ακούσω τον επερχόμενο ήχο. Δεν άκουω τίποτα. Αντί για αυτό, χτυπάει το τηλέφωνο. "MPIA" ...is blinking στη γαλαζωπή οθόνη. Δεν έχω όρεξη να μιλήσω. Ωστόσο σε λίγο την ακούω από το διπλανό δωμάτιο. "Εκεί είσαι! Aκόμα κοιμάσαι; Σήκωσέ το. Εχω σχέδια για απόψε..." Πατάω το κουμπί και ο τηλεφωνητής ησυχάζει. "Αυτά φοβάμαι... " της απαντώ. Γελάει δυνατά μέσα στο αυτί μου.
"Σιγά μήπως δεν καταλάβαινε η Μπία, ότι ήσουν εκεί. Κοιμόσουν; O Aρης που είναι;..."
Πάτησα σύντομα το κόκκινο κουμπί, βάζοντας ένα τέλος στον χείμμαρο της φίλης μου. Συγκράτησα κάτι για "φεστιβάλ", "πρόσκληση", "πρεμιέρες", "Αλντομόβαρ", "ξενέρωτε!"... Η βροχή έφτασε κι όλας έξω από το παράθυρο. Ο καφές κρύωσε πριν τον πιω. Ξαφνικά αναπόλησα τη ζεστασιά ενός ρούχου. Μαζί συνειδητοποίησα πως είναι πια μέσα Σεπτέμβρη. Εποχή για Νύχτες Πρεμιέρας και Πανόραμα. Ας έχει και κάτι καλό αυτός ο μήνας, σκέφτομαι. Καλώ την Μπία. "Ετοιμάσου. Περνώ σε μισή"...
20 Σεπτεμβρίου 2006
6 Σεπτεμβρίου 2006
Ονειρο θα γίνω και θα ΄ρθώ
Caro diario
Oι μέρες μου αρχίζουν πια τη νύχτα. Ο ήλιος σηκώνεται όταν ήδη βρίσκομαι στη δουλειά, σημάδι πως το καλοκαίρι οδεύει προς τα νότια του κόσμου. Και σαν ανοίξουν τα δημητριάτικα στις γλάστρες και αλλάξει η ώρα, όλα τότε θα έχουν τελειώσει. Το ευτήχημα είναι πως η ζέστη κρατά για ακόμη λίγο. Αν και το πρωί, έχω δει τους πρώτους συνεπιβάτες των λεωφορείων με μακρυμάνικα και μπουφάν.
Μπαίνω σπίτι κατάκοπος, αφού για να φτάσω πρέπει πρώτα να περάσω πάνω από τα δεκάδες χαντάκια-προεκλογικές βιτρίνες, που έχουν ανοίξει παντού και έχουν μετατρέψει τους δρόμους σε πεδίο εκπαίδευσης λοκατζίδων. Να βλέπαμε και κανά λοκατζή, χαλάλι. Τέλος πάντων. Μια βδομάδα στο γραφείο ήταν αρκετή για να ξεχαστούν με μιας οι μέρες - και κυρίως οι νύχτες - των διακοπών με τον Αρη. Ολα επέστρεψαν στο μυαλό μου, που προσπαθεί να βρεί τις άκρες. Κάτι απονευρώσεις στα δόντια μου, μέρες τώρα, δεν μ΄αφήνουν να ησυχάσω. Με δυσκολία καταπίνω, τρώω, μιλάω, κοιμάμαι. Και από αύριο επιστρέφουμε ξανά -για λίγο έστω- στον "μικρόκοσμο του πατρικού πόνου". Ολα αυτά, τώρα που τα καταγράφω, με κάνουν να σκέφτομαι τον ύπνο. Για να ξεχνιέμαι. Αλλά δεν μου είναι εύκολο να κοιμηθώ. Κατεβάζω με περισσή δυσκολία το σάλιο μου και ανοίγω το ραδιόφωνο. Στο μεταξύ κάηκε και η τηλεόραση...
Οι κολώνες των δρόμων, οι τοίχοι, τα φανάρια, γέμισαν αφίσες υποψηφίων δημάρχων. Ακόμα και στις γέφυρες ή στα εξωτερικά τοιχώματα της Αττικής Οδού, που έως τώρα είχαν γλιτώσει από τα γκράφιτι και τα οπαδικά συνθήματα ανεγκέφαλων οπαδών, "κοσμούνται" πια από επίδοξους τοπικούς άρχοντες. Πρόσωπα άσχημα κρέμονται πρόχειρα τυπωμένα, σε χοντρό χαρτί. Φωτογραφημένοι σε διάφορες στάσεις - πολλοί αλά Τρίτση, με το σακάκι στους ώμους- και γύρω τους οι ίδιες πάντα λέξεις, που φανερώνουν κενότητα και γύμνια. Ανθρωποι, που ζητούν μια θέση να βολέψουν την ασημαντότητά τους. Και ανάμεσα στις άθλιες αυτές αφίσες το λαμπερό πρόσωπο του Ρουβά, τονίζει ακόμη περισσότερο την κρεμάμμενη μιζέρια των υπολοίπων.
Από τα ηχεία οι Α-ΗΑ τραγουδάνε το "Summer move on". Το αγέρι του Σεπτέμβρη, κινεί τα κοχύλια που κροταλίζουν έξω από το παράθυρό μου και ο ήχος τους μπερδεύεται με την φωνή του Νορβηγού. Προς στιγμή το βλέμμα μου σκοντάφτει στο μπράτσο μου. Εχει γεμίσει ανοιχτόχρωμες "κυλίδες". Το μαύρισμα αρχίζει να χάνεται στο χρόνο. Κλείνω τα μάτια. Θέλω να δω μια θάλασσα. Να ακούσω ένα κύμμα. Να με τυφλώσει ο ήλιος. Και ας είναι σ' ένα όνειρο.
Oι μέρες μου αρχίζουν πια τη νύχτα. Ο ήλιος σηκώνεται όταν ήδη βρίσκομαι στη δουλειά, σημάδι πως το καλοκαίρι οδεύει προς τα νότια του κόσμου. Και σαν ανοίξουν τα δημητριάτικα στις γλάστρες και αλλάξει η ώρα, όλα τότε θα έχουν τελειώσει. Το ευτήχημα είναι πως η ζέστη κρατά για ακόμη λίγο. Αν και το πρωί, έχω δει τους πρώτους συνεπιβάτες των λεωφορείων με μακρυμάνικα και μπουφάν.
Μπαίνω σπίτι κατάκοπος, αφού για να φτάσω πρέπει πρώτα να περάσω πάνω από τα δεκάδες χαντάκια-προεκλογικές βιτρίνες, που έχουν ανοίξει παντού και έχουν μετατρέψει τους δρόμους σε πεδίο εκπαίδευσης λοκατζίδων. Να βλέπαμε και κανά λοκατζή, χαλάλι. Τέλος πάντων. Μια βδομάδα στο γραφείο ήταν αρκετή για να ξεχαστούν με μιας οι μέρες - και κυρίως οι νύχτες - των διακοπών με τον Αρη. Ολα επέστρεψαν στο μυαλό μου, που προσπαθεί να βρεί τις άκρες. Κάτι απονευρώσεις στα δόντια μου, μέρες τώρα, δεν μ΄αφήνουν να ησυχάσω. Με δυσκολία καταπίνω, τρώω, μιλάω, κοιμάμαι. Και από αύριο επιστρέφουμε ξανά -για λίγο έστω- στον "μικρόκοσμο του πατρικού πόνου". Ολα αυτά, τώρα που τα καταγράφω, με κάνουν να σκέφτομαι τον ύπνο. Για να ξεχνιέμαι. Αλλά δεν μου είναι εύκολο να κοιμηθώ. Κατεβάζω με περισσή δυσκολία το σάλιο μου και ανοίγω το ραδιόφωνο. Στο μεταξύ κάηκε και η τηλεόραση...
Οι κολώνες των δρόμων, οι τοίχοι, τα φανάρια, γέμισαν αφίσες υποψηφίων δημάρχων. Ακόμα και στις γέφυρες ή στα εξωτερικά τοιχώματα της Αττικής Οδού, που έως τώρα είχαν γλιτώσει από τα γκράφιτι και τα οπαδικά συνθήματα ανεγκέφαλων οπαδών, "κοσμούνται" πια από επίδοξους τοπικούς άρχοντες. Πρόσωπα άσχημα κρέμονται πρόχειρα τυπωμένα, σε χοντρό χαρτί. Φωτογραφημένοι σε διάφορες στάσεις - πολλοί αλά Τρίτση, με το σακάκι στους ώμους- και γύρω τους οι ίδιες πάντα λέξεις, που φανερώνουν κενότητα και γύμνια. Ανθρωποι, που ζητούν μια θέση να βολέψουν την ασημαντότητά τους. Και ανάμεσα στις άθλιες αυτές αφίσες το λαμπερό πρόσωπο του Ρουβά, τονίζει ακόμη περισσότερο την κρεμάμμενη μιζέρια των υπολοίπων.
Από τα ηχεία οι Α-ΗΑ τραγουδάνε το "Summer move on". Το αγέρι του Σεπτέμβρη, κινεί τα κοχύλια που κροταλίζουν έξω από το παράθυρό μου και ο ήχος τους μπερδεύεται με την φωνή του Νορβηγού. Προς στιγμή το βλέμμα μου σκοντάφτει στο μπράτσο μου. Εχει γεμίσει ανοιχτόχρωμες "κυλίδες". Το μαύρισμα αρχίζει να χάνεται στο χρόνο. Κλείνω τα μάτια. Θέλω να δω μια θάλασσα. Να ακούσω ένα κύμμα. Να με τυφλώσει ο ήλιος. Και ας είναι σ' ένα όνειρο.
1 Σεπτεμβρίου 2006
Στις εσχατιές του καλοκαιριού
Caro diario
Στις εσχατιές του καλοκαιριού και επισήμως από σήμερα. Πήρε κι όλας να χαλάει ο καιρός. Το πρωί ένα μαύρο τοίχος από σύννεφα ορθώθηκε απειλητικό γύρω την πόλη, φράζοντας τον ήλιο. Με τον ίδιο καιρό επέστρεφα στο σπίτι. Μόνο που τότε τα σύννεφα είχαν γίνει ένα τεράστιο μανιτάρι που μας σκέπαζε όλους. Τελικά, αποφύγαμε τα πρωτοβρόχια. Κάτι ήταν και αυτό.
Οπως και να είχε, οι περισσότεροι σκέφτονταν στην πρόκριση της ομάδας μπάσκετ στον τελικό. Το 'βλεπες στα μάτια τους. Είχαν κιόλας αρχίσει να μακραίνουν. Μερικοί μου φάνηκαν και κάπως κίτρινοι... Οπως κάθε φορά δεν έλειψαν οι υπερβολές σε μια επιτυχία. Ο καθένας μπορεί να θεωρεί μεγαλύτερη διάκριση, ότι εκείνος φρονεί. Ωστόσο υπάρχει μια ιεράρχιση, που μερικοί καλά θα κάνουν να μην παραβλέπουν. Μεγαλύτερη διάκριση σε ομαδικό άθλημα παραμένει το αργυρό μετάλλιο της εθνικής πόλο γυναικών, στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Και αν ακόμα κερδίσουμε το παγκόσμιο κύπελλο στο μπάσκετ, ένα ολυμπιακό μετάλλιο, ακόμα και στο... ντρέσινγκ της ιππασίας, είναι μεγαλύτερη επιτυχία. Αυτά...
Η πρώτη εβδομάδα στο γραφείο μετά την άδεια πέρασε σαν νερό, σκεφτόμουν στο λεωφορείο. Αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν καλό ή κακό. Δεν έμεινα πολύ για να σκέφτομαι την απάντηση. Προτίμησα να κοιτάζω τους βιαστικούς περαστικούς έξω από το παράθυρο και να ρίχνω που και που κλεφτές ματιές στον τύπο του αντικρυνού καθίσματος. Αμυδρά μου θύμιζε έναν Ιταλό "γείτονά" μας στο κάμπινγκ.
Τελικά, πήγαμε και τις διακοπές μας με τον Αρη. Μείναμε δέκα μέρες περίπου στο νησί. Καλά ήταν. Οπως κάθε φορά, τις πρώτες μέρες υπήρχε μια ένταση, ένα κακό αλλά μετά όλα έγιναν καλύτερα. Και με λίγη πεζοπορία βρήκαμε και παραλία για να κάνουμε γυμνοί το μπάνιο μας. Οπως και στα ομαδικά ντους της κατασκήνωσης. Από τις διακοπές νομίζω πως αυτό που θα μείνει περισσότερο στο μυαλό μου, θα είναι εκείνος ο νυχτερινός ουρανός της εχοξής με τα πεφταστέρια πάνω από τα κεφάλια μας, στην έρημη παραλία. Ειδικά, όταν τα κοιτούσα ανάποδα...
Πάει τώρα μια εβδομάδα που έχουμε επιστρέψει. Ολα είναι, όπως τα είχαμε αφήσει πίσω μας, τη μέρα που φύγαμε για το νησί. Μόνο που τώρα είμαστε μαυρισμένοι ακόμη περισσότερο. Ισως και μια ιδέα πιο φρέσκοι. Ο χειμώνας ορθώνεται μπρος μας, μαύρος και παγερός. Ευτυχώς, τα χελιδόνια είναι ακόμα εδώ.
Στις εσχατιές του καλοκαιριού και επισήμως από σήμερα. Πήρε κι όλας να χαλάει ο καιρός. Το πρωί ένα μαύρο τοίχος από σύννεφα ορθώθηκε απειλητικό γύρω την πόλη, φράζοντας τον ήλιο. Με τον ίδιο καιρό επέστρεφα στο σπίτι. Μόνο που τότε τα σύννεφα είχαν γίνει ένα τεράστιο μανιτάρι που μας σκέπαζε όλους. Τελικά, αποφύγαμε τα πρωτοβρόχια. Κάτι ήταν και αυτό.
Οπως και να είχε, οι περισσότεροι σκέφτονταν στην πρόκριση της ομάδας μπάσκετ στον τελικό. Το 'βλεπες στα μάτια τους. Είχαν κιόλας αρχίσει να μακραίνουν. Μερικοί μου φάνηκαν και κάπως κίτρινοι... Οπως κάθε φορά δεν έλειψαν οι υπερβολές σε μια επιτυχία. Ο καθένας μπορεί να θεωρεί μεγαλύτερη διάκριση, ότι εκείνος φρονεί. Ωστόσο υπάρχει μια ιεράρχιση, που μερικοί καλά θα κάνουν να μην παραβλέπουν. Μεγαλύτερη διάκριση σε ομαδικό άθλημα παραμένει το αργυρό μετάλλιο της εθνικής πόλο γυναικών, στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Και αν ακόμα κερδίσουμε το παγκόσμιο κύπελλο στο μπάσκετ, ένα ολυμπιακό μετάλλιο, ακόμα και στο... ντρέσινγκ της ιππασίας, είναι μεγαλύτερη επιτυχία. Αυτά...
Η πρώτη εβδομάδα στο γραφείο μετά την άδεια πέρασε σαν νερό, σκεφτόμουν στο λεωφορείο. Αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν καλό ή κακό. Δεν έμεινα πολύ για να σκέφτομαι την απάντηση. Προτίμησα να κοιτάζω τους βιαστικούς περαστικούς έξω από το παράθυρο και να ρίχνω που και που κλεφτές ματιές στον τύπο του αντικρυνού καθίσματος. Αμυδρά μου θύμιζε έναν Ιταλό "γείτονά" μας στο κάμπινγκ.
Τελικά, πήγαμε και τις διακοπές μας με τον Αρη. Μείναμε δέκα μέρες περίπου στο νησί. Καλά ήταν. Οπως κάθε φορά, τις πρώτες μέρες υπήρχε μια ένταση, ένα κακό αλλά μετά όλα έγιναν καλύτερα. Και με λίγη πεζοπορία βρήκαμε και παραλία για να κάνουμε γυμνοί το μπάνιο μας. Οπως και στα ομαδικά ντους της κατασκήνωσης. Από τις διακοπές νομίζω πως αυτό που θα μείνει περισσότερο στο μυαλό μου, θα είναι εκείνος ο νυχτερινός ουρανός της εχοξής με τα πεφταστέρια πάνω από τα κεφάλια μας, στην έρημη παραλία. Ειδικά, όταν τα κοιτούσα ανάποδα...
Πάει τώρα μια εβδομάδα που έχουμε επιστρέψει. Ολα είναι, όπως τα είχαμε αφήσει πίσω μας, τη μέρα που φύγαμε για το νησί. Μόνο που τώρα είμαστε μαυρισμένοι ακόμη περισσότερο. Ισως και μια ιδέα πιο φρέσκοι. Ο χειμώνας ορθώνεται μπρος μας, μαύρος και παγερός. Ευτυχώς, τα χελιδόνια είναι ακόμα εδώ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)