Caro diario
Περασμένες ήδη οι τρεις πρώτες ώρες του 2007. Δεν ξέρω αλλά μου φαίνεται αδιάφορο και κουραστικό όπως και τα τριάντα τόσα προηγούμενα, που θα μπορούσα να θυμηθώ αυτή την στιγμή. Το οικογενειακό - βαρετό - δείπνο ευτυχώς δεν κράτησε ως αργά. Για μένα τουλάχιστο. Με δικαιολογία την σημερινή μας άφιξη - την δική μου και του Αρη- από ολιγοημέρες χειμερινές διακοπές, κατάφερα και έφυγα νωρίς. Λίγο η κούραση των ημερών, λίγο η ταλαιπωρία του ταξιδιού και κάτι η παρουσία των πεθερικών του αδερφού μου, μαζί με τη ξυνή νύφη μου, με έκαναν να φύγω μια ώρα αρχίτερα από το πατρικό με τη βασιλόπιτα ανά χείρας. Ο Αρης προτίμησε να κάνει πρωτοχρονιά σε κάτι συναδελφούς του για να αποφύγει τη ξυνή και το σόι της και εγώ μετά έπρεπε να δικαιολογώ την απουσία του από το οικογενειακό δείπνο. Στην αλλαγή του χρόνου δεν μπορέσαμε να μιλήσουμε γιατί για μια ακόμη χρονιά το δίκτυο κινητής είχε υπερφόρτωση. Του έστειλα ωστόσο ένα μήνυμα.
Την ώρα του δείπνου απαντούσα με τυπικές ευχές, ενώ από θαύμα απέφυγα πολλάκις τον πνιγμό στην ευχή "Στα δικά σου - Και γρήγορα". Στην περίπτωσή μου αυτά συντάσσονται μαζί. Οπως και το "Ενα πράγμα, τόοοσοοο - Με το συμπάθειο", αλλά δεν είναι της παρούσης. Οι ευχές για τα δικά μου παντρολογήματα κράτησαν ως τη στιγμή που ευχήθηκα με τη σειρά μου στην συμπεθέρα "Και εσείς καλά γεράματα. Στην υγειά σας". "Χριστός, Χριστός", ακούστηκαν οι φωνές ολόγυρα, με προεξέχουσα την τσιριχτή φωνή της κόρης της, που μου έριξε ένα βλέμμα πιο κόκκινο και απ' το κρασί, που μόλις είχε ξεροκαταπιεί η μάνα της. Αργότερα, καθώς τους είχα ήδη καληνυχτίσει, η μέλλουσα νύφη μου, πέταξε ένα "Χαιρετισμούς στον Αρη" κοιτάζοντας με στα μάτια για να δει την αντίδρασή μου. Δεν της έδωσα σημασία, απλά την ευχαρίστησα τυπικά. Εδωσα ένα φιλί ακόμη στον αδερφό μου. Εσπρωξα απαλά την πόρτα και βγήκα.
Παρόλο που είμαι κουρασμένος, ξέρω καλά πως δεν θα με έπιανε ύπνος. Ετσι βρίσκομαι τέτοια ώρα - σπάνιο πράγμα για μένα, που κοιμάμαι πριν από τις κότες- να γράφω. Ισως και να θέλω να αποφύγω την ερημιά στο μεγάλο διπλό κρεβάτι. Σήμερα δεν θα έχω τον Αρη δίπλα μου και αυτό με πονάει. Το πρωί δεν θα ξυπνήσω με το ξανθωπό του κεφάλι πάνω στο στήθος μου, με την ανάσα του να κινεί τις τρίχες στο μπράτσο μου, με τη ζέστη του κορμιού του να τυλίγει το δικό μου και τη μυρωδιά του να ποτίζει το σεντόνι.
Κοντεύει 4.30. Το πρώτο ξημέρωμα στο 007 είναι κι΄όλας εδώ...
