Λειωμένο παγωτό

Caro diario

Βράδυ Σαββάτου. Ξανά μπροστά στο λευκό, οικείο παράθυρο της οθόνης. Σκοτάδι στο δωμάτιο. Η πόρτα κλειστή. Το ίδιο και η τηλεόραση. Μοναδικός ήχος κάτι παλιομοδίτικα τραγούδια που φτάνουν στα αφτιά μου, από τα ακουστικά του κινητού. Το ένα έχει σπάσει από καιρό και πριν μάτωσε το αριστερό μου αυτί. Που και που, ακούγονται και κάτι σκόρπιες χριστοπαναγίες που φτύνω κάθε φορά που κάνω λάθος στο χαρακτήρα του πληκτρολογίου. Από τα νεύρα μου χτυπώ μετά με δύναμη όλα τα πλήκτρα μαζεμένα. Αποφεύγω να ξεσπώ πια στο ποντίκι, γιατί αν το μυριστεί ο Αρης, δε θα μου αγοράσει καινούριο. Ετσι με απείλησε χθες που μου το έφερε ένα καινούριο, πριν με φιλήσει απαλά στα χείλια.

Βράδυ με νεύρα, υπερένταση και μια γαμημένη ζέστη ανάκατη με υγρασία κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Ο Αρης βαριότανε και δεν ήθελε με τίποτα να βγούμε έξω. Εφυγα σχεδόν αμέσως αφήνοντάς τον μόνο του, για να γύρισω εγώ σπίτι μου. Στο δρόμο - μέσα σε όλα - θυμήθηκα ότι ακυρώσαμε και τις διακοπές. Ο "μεγάλος"-όπως το φοβόμουνα- με χρειάζεται μέχρι τα μέσα Ιουλίου. Μέχρι να φτάσω, ξέχασα ότι είχα στο αυτοκίνητο τρεις σακούλες με ανακυκλώσιμα "σκουπίδια". Επέστρεψαν και αυτά μαζί μου... Εκλεισα με δύναμη την πόρτα. Γθύθηκα και αφού έφτιαξα ένα μοχίτο, κουρεύοντας πριν μπω τον δυόσμο από τη γλάστρα στο μπαλκόνι, βάλθηκα να γράφω. Προς γνώση και... εκτόνωση.

Από το πρωί στους δρόμους ψάχνοντας για γαμήλιο δώρο του αδερφού μου και της ξυνής "νύφης" μου. "Που θα το πάρεις; Nα είναι από γνωστή εταιρεία..." Επρεπε να εκτελέσω την παραγγελιά. Για χάρη του αδερφού μου. Ηθελα να 'ξερα, πώς τους βάζουν στο βρακί τους οι γυναίκες; Πέφτουν με τα μούτρα στο 'Νι' (Νανάκο, μπορεί να μην λυποθυμώ, αλλά ναι, σιχαίνομαι) σαν τους γάτους του Γενάρη δεν βλέπουν τίποτα άλλο μετά. Στο τέλος τους "ευνουχίζουν" και μένουν οι ηλίθιες να αναρωτιούννται, που πήγαν όλοι οι άντρες σήμερα; Aντε γαμήσου μωρή σκρόφα, λέω εγώ.

Κατεβάζω μια μεγάλη γουλιά ποτού. Νοιώθω τον ιδρώτα μου ανάμεσα στη δική μου πλάτη και σε εκείνη της καρέκλας. Όπως και κάτω από τα χέρια μου καθώς έρχονται σε επαφή με τη βρώμικη επιφάνεια του γραφείου. Οταν τα σηκώνω, ακούγεται ένας ήχος σαν να ξεκολάς σελοτέϊπ. Τώρα πρόσεξα κάτι παλιούς κύκλους από ιδρωμένα ποτήρια ποτών, καθώς φεγγίζουν στο φως της οθόνης. Η μυρωδιά του δύοσμου μπερδεύεται με εκείνη από τα αποκαίδια του βουνού. Προσπαθώ μάταια να βρω κάποιον σταθμό που να παίζει κάτι που να ακούγεται. Πετώ το κινητό μακρυά, πάνω σε ένα σωρό από κλειδιά. Η κίνηση αυτή, ματώνει ξανά από το ακουστικό το αφτί μου. Στο ποτήρι η σόδα στέλνει και τις τελευταίες φυσαλίδες της στην επιφάνεια. Από κάποιο ανοιχτό παράθυρο φτάνει ως εδώ εκείνο το τραγουδάκι με το λειωμένο παγωτό... "Κι είμαι ακόμα εδώ..."

To not wake them up

Caro diario

H ζέστη της ημέρας έχει φωλιάσει μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο, προσπαθώντας να με υποτάξει. Επεσε με δύναμη απάνω μου, καθώς έμπαινα πριν από λίγο στο σπίτι. Αντεξα. Τώρα γράφω γυμνός μπροστά από το φως της οθόνης. Σκέφτομαι πως πρέπει να ανασύρω τον παλιό ανεμιστήρα από τα υψίπεδα του παταριού. Ο ιδρώτας αργοσέρνεται στο αυλάκι της πλάτης μου. Για ένα περίεργο λόγο μ΄αρέσει αυτό. Ο Αρης από τη δουλειά του, μου γράφει πότε πότε μηνύματα στο "εμ ες εν". Ρωτάει για τη ζέστη της πόλης, αν έφτασα καλά στο σπίτι, αν βρήκα τον ανεμιστήρα. "Φαγητό σου έχω στο φούρνο..." Αναβοσβήνει νέο μήνυμα, σαν γαλάζιο άστρο πάνω από μια φέτα καρπούζι...

Ωραία είναι ετούτη η ζέστη του απομεσήμερου. Ψάχνοντας για σκιές και χαμένες δροσιές. Και γύρω όλα σιωπηλά. Μόνο τα ηχεία σκορπούν μια μελωδία, που μου θυμίζει παλιά καλοκαίρια, ανάκατη με σπανιόλικες αντρικές ανάσες. Σκόρπια λόγια έρχονται. 'Νo more voices... Perfect silence. Why whisper? To not wake them up..." Κρατώ με δύναμη κλειστά τα μάτια. Kαι μετά ένα γέλιο και ήχοι σωμάτων αγγαλιασμένων... Και η ζέστη να πέφτει πάνω μας βαριά και γλυκερή. Αφήνομαι να βυθιστώ στις λέξεις των Radiohead, πριν ο ιδρώτας τσούκσει τα μάτια. "Rows of houses, all bearing down on me. I can feel their blue hands touching me".

Επέστρεψα από τη κουζίνα έχοντας φτιάξει παγωμένο καφέ. Ενα στιγμιαίο αεράκι - ή έτσι νομίζω- αγγίζει την πλάτη μου. Μαζί του κουβαλά αρώματα από την ανθισμένη γαρδένια της βεράντας. Μια δεκαοκτούρα φωνάζει πάνω από τα υπερφορτωμένα καλώδια της ΔΕΗ, που προσπαθούν να κρατήσουν την πόλη ζωντανή. Η χαλασμένη εξάτμιση μιας μηχανής που περνά κάτω στο δρόμο, διώχνει μακρυά το πουλί. Η απογευματινή ραστώνη της γειτονιάς σπάει. Οι κουρτίνες θα ανοίξουν. Οι καρέκλες θα τραβηκτούν πίσω. Οι καφέδες με τα παγάκια θα ετοιμαστούν. Σε λίγο οι πρώτες φωνές από τα σκιασμένα αντικρυνά μπαλκόνια θα ακουστούν. Ξυπνήσαμε τη σιωπή...

Ζήσε τη στιγμή

Caro diario

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα* αφιερώνω μια σκέψη, μια ευχή στα χρόνια τα εφηβικά. Απόψε σκάρωσα και ένα στιχάκι. Για όσα πέρασαν και τώρα τα κοιτώ πάνω από τους ώμους. Μέτρησα είκοσι χειμώνες και καλοκαίρια. Αχ η ζωή! Μια γλύκα, ένα τραγούδι. Πρόσωπα απ' τον χρόνο που πέφτουν καταπάνω σου χαμογελαστά. Θέλουν να σε πάρουν μαζί τους. Χαμογέλα τους και ας μη σε βλέπουν. Μίλα τους και ας μην σε ακούνε...

Δώσε το φιλί,
σαν ο ήλιος βγει,
θα ΄χει άλλη γλύκα.
Πες το "σ΄αγαπώ",
πριν πέσει η νύχτα.

Γιόρτασε χωρίς γιορτή
και κλείσε την τιβί,
ανάβοντας τα φώτα.
Φώναξέ το δυνατά,
όπως παλιά, όπως πρώτα.

Κοίταζε βαθειά
και δώσε μια αγγαλιά,
γεμάτη.
Ζήσε τη στιγμή
και ας οδηγεί σε λάθη.

Βρες τα λόγια τα παλιά,
να κάψει η καρδιά,
ν΄ανάψουν τ΄άστρα.
Πες το "σ΄αγαπώ"
και τ΄άλλα άστα.

Ηλιος και βροχή
και εγώ να 'μαι εκεί,
για σένα.
Να σου χαρίσω
της ζωής μου τα κρυμμένα.

[...για όλους εκείνους]

* 14 Ιουνίου 1987. Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Η Ελλάδα όλη, είχε μια ανάσα, μια ευχή. Στο γήπεδο μια ομάδα, είχε καταφέρει αυτό που κανείς δεν περίμενε. Χαρά. Οχι! Ηταν η απόλυτη ευτυχία. Ηταν η μοναδικότητα. Ηταν η πρώτη φορά. Ηταν απλά, απίστευτο.

Πρόσωπα, θύμαμαι. Εχω μια εικόνα χωρίς ήχους. Μια ταινία σε αργή κίνηση. Για να χορταίνουν τα μάτια. Ενας λαός στους δρόμους. Οι θεοί κατέβηκαν στο χώμα. Εγιναν ένα με όλους μας. Εγώ σε ένα μπαλκόνι, γύρω από το άσπρο φερ φοζέ τραπέζι με την ασπρόμαυρη τηλεόραση να δείχνει το ακατόρθωτο. Φώναζα, έκλαιγα, χειροκροτούσα, γελούσα. Τι και αν την επόμενη έγραφα "Πανελλήνιες". Ολοι μια αγγαλιά. Και μετά, η Μελίνα στα χέρια του Φασούλα, μ' εκείνο το λαμπρό χαμόγελο της, ήταν σα να φώναζε "Πιστέψτε το. Νικήσαμε..." Και εμείς σε ένα μπαλκόνι. Νέοι και ευτυχισμένοι...

The final countdown

Jump!

Caro diario


Eχω το φως κλειστό. Οι μισάνοιχτες κουρτίνες μάχονται πίσω από το ανοιχτό παράθυρο , υπερασπιζόμενες τα δροσερά σκοτάδια του δωματίου μου. Γράφω, εξασκούμενος στο τυφλό σύστημα. Η νεαρή στρουμπουλή δεσποινίδα-καθηγήτρια γραφομηχανής των "Σχολών Ωμέγα" βαραίνει ξαφνικά τη μνήμη μου. Κλείνω τα μάτια, για να αποφύγω τη συνέχεια. Μάταια. Η τσιριχτή φωνή της, ολότελα αταίριαστη με το σουλούπι της, φτάνει απόκοσμη ως στα αφτιά μου. "Αλφα, σίγμα, δέλτα, φι - ΓΗ - ξι, κάπα, λάμδα, ερωτηματικό, τόνος" [...] Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί τον τελευταίο καιρό το μυαλό μου επιμένει να τσαλαβουτάει στο παρελθόν. Σαν να κάνει μπάντζι τζάμπινγ, ένα πράγμα.


Επιστρέφω στη νοητή πλατφόρμα. Το λευκό της οθόνης μου ξεχειλίζει πάνω στη ξύλινη επιφάνεια του γραφείου. Πέρασαν τρείς μήνες και ακόμα να συνηθίσω το επίπεδο, αδιάβροχο, λαστιχένιο πληκτρολόγιο μου. Υπάρχουν στιγμές που με εκνευρίζει, αλλά μπρος στα κάλλη τι΄ναι ο πόνος. Η μανία αλλαγών μάλλον έχει έρθει πρώιμα σε μένα φέτος και τώρα που το σκέφτομαι μια χαρά ήταν τελικά ο Σεπτέμβρης. Δεν εξηγείται αλλιώς, γιατί σκέφτομαι διάφορα. Να κουρεφτώ γουλί, ν' αλλάξω θέση στα έπιπλα, μέχρι να μετακομίσω ακόμα ακόμα. Μήπως να έκανα και ένα πίρσινγκ στο πουλί μου;... Οχι. Το επίπεδο, αδιάβροχο, λαστιχένιο πληκτρολόγιο μου, τελικά, δεν θα το αλλάξω.


Τα μάτια μου βάρυναν. Η κούραση αλλά κυρίως η ένταση της ημέρας στο γραφείο- που όσο πάει γίνεται και μεγαλύτερη - με εξουθενώνουν. Την ίδια στιγμή ο "μεγάλος" μου παραχωρεί και νέα οφίτσια. Εννοείται χωρίς συνοδεία μισθολογικής ανόδου. Το καλοκαίρι όμως είναι κοντά. Απέχει μόλις 16 ημέρες. Τόσες απομένουν για τις διακοπές... "Μεγάλου" επιτρέποντος.





Και στα δικά μας...

ΜΕΣΑ

- Η νέα διαφήμιση της ΗΟL (ίσως επειδή δεν ξέρεις περί τίνος πρόκειται...)
- Ο συγκλονιστικός τρίτος τελικός - Με 1π. και να καίει (χρόνια είχα να δω μπάσκετ που να με παθιάσει...) και τα γυμνά αγόρια της εξέδρας...

- Οι τιμές σε κάμπινγκ στο Παρίσι (12 ευρώ για δύο άτομα...)

ΕΞΩ

- To νέο λογότυπο της ΗΟL (...θυμίζει κάτι από sex shop)

- Η πολυλογία στην περιγραφή του τελικού (τέτοια ώρα, τέτοια λόγια...)

- Οι τιμές σε κάμπινγκ Κεφαλονιάς και Λευκάδας (25 ευρώ για δύο άτομα...)

Caro diario

Μένω ώρα κοιτώντας πάλι ένα λευκό παράθυρο στην οθόνη. Ο καφές μαύρισε κι όλας στο ιδρωμένο ποτήρι του. Ενας νέος φίλος, γυμνιστής μου στέλνει μηνύματα στο msn. Τον βλέπω από την κάμερα. Φαίνεται νορμάλ τύπος. Μετρημένος. Δεν ενθουσιάζομαι φυσικά. Γνωρίζω πόσο... ρευστά μπορούν να γίνουν τα πράγματα. Γράφει ολόκληρες παραγράφους χωρίς "έντερ" και με κουράζει η αναμονή αυτή. Ανοίγω να δω καμιά τσόντα, από όσες έχω κατεβάσει και δεν έχω δει ακόμα. Ανοίγω και το παράθυρο να μπει καθαρός αέρας. Ο νέος φίλος μού στέλνει να δω γυμνές του φωτογραφίες, παρόλο που τον βλέπω ήδη "ον κάμερα". Ενα μεγάφωνο ενός τσίρκου διαλαλεί έξω από το παράθυρο μου το θέαμα... Αναγουλιάζω μόνο και στην ιδέα. Ο ξεραμένος καφές κάνει ακόμα πιο έντονη τη δυσφορία μου. Ο άλλος με ρωτάει τι έχω. Τι να του εξηγώ τώρα; Οι τύποι στην τσόντα τελειώνουν μονοκοπανιά και οι τρείς. Μένω να θαυμάζω τον συγχρονισμό τους. Και τα άλλα τους, καλά είναι δε λέω...

Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι έχω κάνει το φανελάκι ένα κόμπο που τον στρίβω και τον πιέζω με δύναμη στα πλευρά μου. Από παιδί το΄κανα αυτό και φώναζε η μάνα μου. Οπως και ότα τα πρωινά έβρισκε μασημένες τις άκριες των σεντονιών. Αυτό σταμάτησε πριν την εφηβεία μου. Το πρώτο συνηθείο, εκείνο του κόμπου συνεχίζεται ακόμα.

L. says

Caro diario

Είναι Κυριακή με ένα [...]

[...] melagxoiko kairo exo
L. says:
de xero an saresun i askopes voltes stin athina
P. says:
μ'αρέσουν και τις κάνω συχνά!
L. says:
na pairno tous dromous xoris na gnorizo pou vgazun
P:
το έχω κάνει με λεωφορεία
L. says:
m' aresoun ta leoforia
L. says:
sta kathismata ton pollon me ta xaragmata sta mprostines plates...
L. says:
ta blemmata aplani exo.

L. says:
na trexei i poli ologira sou
P:
...!
L. says:
staseis... xekinimata. Xana stasi
L. says:
esi ston diko sou kosmo
L. says:
mia mousiki na xaidevi ta aftia sou
L. says:
enas pou skontaftei pano sou sto frenarisma kathos sikonese
L. says:
Patas to kokkino koumpi. Stamatima. katevenis. H porta kleinei piso sou. Efige...
L. says:
pou na pas.., aristera i dexia?
L. says:
telika pernas apenanti
L. says:
kleista magazia
L. says:
rola katevasmena
L. says:
Nearoi metanastes sizitoun sti gonia
L. says:
se koitun gia ligo. Maties petaktes. Tous metras.
L says:
esi kokkinizis mia idea pali. prospathis na mantepsis. Ti?
L. says:
"Oxi", apofenese kai proxoras
L. says:
meta tha vgalei enan ilio pano apo tin Acropoli
L. says:
esi apo kato thes na xapostaseis
L. says:
travas gia to thisio
L says:
"gia meze stis kira lenis"
L. says:
kai pali ta tragoudia kanoun kiklo
L. says:
ki erxontai mesa mas
L. says:
mas tiligoun
L. says:
meta thes na soriastis s' ena krevati
L. says:
Oxi kat' anagki to diko sou
L. says:
To vriskeis
L. says:
kai iparxoun 2 maxilaria
L. says:
kai sou 'rxete na ourliaxis
L. says:
giati to ena einai panta atsalakoto
L. says:
"miso ta atsalokota maxilaria", les
L. says:
sikonese. de se xora o topos
L. says:
koitazis to parathiro
L. says:
esi blepis thalassa kai oxi mia gkriza plati polikatikias
L. says:
A! na kai o glaros pou fonazei st' anixta
L. says:
i akti...
L. says:
thes na xosis ta podia sou stin ammo
L. says:
soriazese kai menis kei gia ores...

P. says:

Πρέπει να κλείσω...

L. says:

ta leme...

P. Appears to be offline

'L. says:
ta leme...'

Παρασκευή κι απομεσήμερο

Caro diario

Παρασκευή απομεσήμερο στο γραφείο. Καθιερωμένη χαλάρωση μετά από μια "κουτσή" λόγω τετραημέρου για μας τους LA*. Mερικά λευκά σύννεφα αρμενίζουν απέξω. Τα μισάνοικτα παράθυρα αφήνουν ένα αεράκι να χαϊδεύει τους ανθρώπους τριγύρω μου. Αναπολώ τις στιγμές, τότε που είχα μακρυά τα μαλλιά και ένα παλιό αγέρι έπαιζε με τα ατίθασα τσουλούφια μπροστά στα μάτια μου. Με έκανε να αισθάνομαι όμορφος. Μερικές στιγμές το πίστευα κιόλας, ειδικά όταν ήμουν χαρούμενος. Μετά ήρθαν τα χρόνια και πέσαν πάνω μας. Χθες ο Αρης καθώς κοιταζόμασταν ξαπλωμένοι αντικρυστά στο κρεβάτι, με τα χέρια να στηρίζουν τους λαιμούς, είπε "γερνάμε". Και δεν είχε άδικο. "Γερνάμε μαζί και αυτό είναι υπέροχο Αρη", είπα εγώ, όχι για να ελαφρώσω τη στιγμή, αλλά γιατί έτσι πιστεύω.

Το περασμένο τριήμερο του Αγ. Πνεύματος, που άρχιζε για το LA. σαν σήμερα πριν από μια εβδομάδα, με κάνει να μελαγχολώ. Ετοιμασίες. Ρούχα, (μόνο τα απαραίτητα) σκηνή, φακοί, αντιλιακά, ομπρέλες, χάρτες... Η αναχώρηση, το ταξίδι. Προορισμός η Χιλιαδού. Φτάσαμε πρωί Σαββάτου. Σχεδόν έρημη η μεγάλη παραλία. Αφήσαμε το αυτοκίνητο και προχωρήσαμε να βρούμε την παραλία των γυμνιστών. Κάπου προς τα βόρεια είχα διαβάσει. Ανεβήκαμε το δρομάκι. Στην κορυφή, η ανάσα μας δυνάμωσε. Οι κόρες των ματιών μας άνοιξαν. Από κάτω απλώνονταν η παραλία, με τις δεκάδες σκηνές να χρωματίζουν το τοπίο και τα γυμνά σώματα των νεαρών κατασκηνωτών να περιφέρονται στη ζεστή αμμουδιά.

Γυμνοί στον ήλιο, αρχίσαμε να στήνουμε, τελευταίοι πριν τη βόρινη σπηλιά, με το άνοιγμα της σκηνής να έχει θέα τη μικρή παραλία. Στο πλάι σηκώνοταν το βουνό με τα φυτά να έχουν σκαρφαλώσει πάνω στις σκοτεινές του πέτρες. Από απέναντι ο μεγάλος βράχος σαν σκαλινό τρίγωνο, έκοβε τον αέρα. Κάναμε το μπάνιο μας. Φάγαμε γυμνοί πάνω στα βότσαλα. Κοιμηθήκαμε κάτω από τη σκιά του βράχου, με το κύμα να χαϊδεύει τα πόδια μας. Αδειασε το μυαλό μας. Τα κινητά δεν έπιαναν καλά. Τα κλείσαμε. Είμαστε μόνοι μας έτοιμοι να παραδοθούμε στη φύση.

Το Σαββατοκύριακο πέρασε καλοκαιρινό. Κυριακή βράδυ ροζ σύννεφα με γκρίζες πινελιές σκέπασαν τον ορίζοντα. Το φεγγάρι μεγάλωνε και ασήμιζε την άμμο. Οι πρώτες φωτιές άναψαν, μαζί με τη δική μας. Γυμνά κορμιά καθισμένα δίπλα δίπλα, φωτιζόμενα από της φλόγες και το φεγγάρι. Και ο ήχος της θάλασσας να έρχεται από παντού. Και ο αέρας να περνά ανάμεσά μας για να ενώσει συνωμοτικά όλους μας σε κάτι μαγικό. Ηταν μια εικόνα που μου θύμιζε αρχαίο στρατόπεδο πριν από τη μάχη.

Οι πρώτες ψιχάλες έπεσαν στις 2 το πρωί. Τις άκουσα πάνω στη σκηνή, σαν κάποιος να χτυπούσε μια πόρτα. Πατ, πατ πατ... Ψιθυρισμοί και θόρυβοι από τους νεαρούς μας γείτονες. Βρεθήκαμε όλοι έξω στη νύχτα γυμνοί, να μαζεύουμε πράγματα για να μην βραχούν και να δυναμώνουμε τα πασαλάκια των σκηνών. Είχε ακόμα φεγγάρι... Μπορεί τελικά και να μην έβρεχε. Επέστρεψα κάτω από τις κουβέρτες, δίπλα στο ζεστό σώμα του Αρη. Τον πήρα αγγαλιά και κοιμήθηκα.

Ξυπνήσαμε απότομα στις 8 τοπρωί. Ενας δυνατός αέρας απειλούσε να σηκώσει τη σκηνή μαζί με εμάς. Η άμμος χτυπούσε με δύναμη πάνω στο λεπτό ύφασμα, πριν οι πρώτες σταγόνες πέσουν για να ενωθούν με τη θάλασσα. Γελάσαμε δυνατά με την επερχόμενη περιπέτεια. Ανοίξαμε δειλά το παράθυρο της σκηνής, για να δούμε τους υπόλοιπους. Πανικός! Ετρεχαν γυμνοί μες τη βροχή για να μαζέψουν πράγματα, να κλείσουν σκηνές και ομπρέλες. Αλλοι έψαχναν για ρούχα και κλειδιά αυτοκινήτων... Βρισιές και κατάρες για τον κακό μας τον καιρό.

Τα δικά μας γέλια σταμάτησαν απότομα. Κοιταχτήκαμε και αγγαλιαστήκαμε μέσα σε μια δυνατή στιγμή. Βρεθήκαμε να κάνουμε έρωτα, ενώ η καταιγίδα χτυπούσε την παραλία μας. Μέσα στον γενικό πανικό, κανείς δεν θα έδινε σημασία σε μια σκηνή, που κουνιώταν αντίθετα προς τον άνεμο. Ούτε με κάτι ακατάληπτα λόγια που έπεφταν μαζί με τη βροχή. Τελειώσαμε πάνω στα υγρά σεντόνια. Την ίδια στιγμή δύο σύννεφα συγκρούονταν στον ουρανό.

Μέχρι το μεσημέρι της Δευτέρας είχαμε μείνει μόνοι μας μαζί με άλλες δύο τρεις σκηνές κάπου προς τη μέση της παραλίας. Το πολύ δέκα ψυχές όλες και όλες. Μεταφέραμε τη σκηνή κάτω από το άνοιγμα της βορινής σπηλιάς. Ανάψαμε φωτιά και ακούγαμε τη θάλασσα να σκάει δίπλα μας. Το φεγγάρι βγήκε νωρίς εκείνο το βράδυ. Ψήσαμε και φάγαμε πριν νυχτώσει. Ενα ζευγάρι, κατοίκων της περιοχής που έβγαζε βόλτα το σκύλο του, έφτασε ως εμάς. Στο άκρο της παραλίας. "Παιδιά μην μείνετε για το βράδυ σας εδώ. Αν ο καιρός γυρίσει βοριάς, κινδυνεύετε σοβαρά. Πρέπει να στήσετε τη σκηνή σας πάλι πίσω. Δεν θα βρέξει, ο καιρός ανοίγει".

Επιστρέψαμε και πάλι τη σκηνή, στο αρχικό σημείο, που είχαμε στήσει. Μαζέψαμε τα πράγματα. Την επόμενη θα φεύγαμε νωρίς, ότι καιρό και να έκανε. Κοιμηθήκαμε το βράδυ μας χωρίς προβλήματα. Δεν έβρεξε, δεν φύσηξε. Το μόνο που ακουγόταν ήταν το κύμα που έσκαγε δυνατά κάτω στην παραλία. Ο καιρός είχε γυρίσει... Αγγάλιασα τον Αρη δυνατότερα και κοιμήθηκα βαρύς στην αγγαλιά του, ως αργά το πρωί της Τρίτης.

Ο ήχος του τηλεφώνου με επαναφέρει με μιας στην Αθήνα. Κανείς δεν έχει όρεξη για δουλειά σήμερα. Το διαπιστώνω από τον συνάδελφο της γραμμής που μου εύχεται στα πεταχτά καλό σαββατοκύριακο, μετά από μια σύντομη ερώτηση. Πήγε τρεις η ώρα. Ο Αρης θα περιμένει κιόλας στην είσοδο. Πρέπει να κλείσω. Θα βγούμε για φαγητό με την Μπία. Περιμένει να μάθει πως τα περάσαμε στη Χιλιαδού. Κλείνω πριν με φάει η γκρίνια τους...

* LA. :LyssisAris