Ο λάθος... Ταρζάν

Caro diario... θα παρεκτραπώ.

Βράδυ Δευτέρας βρίσκομαι μπροστά στην οθόνη. Αυτή τη φορά όμως θα εκτραπώ από τη θεματική των όσων κατά καιρούς γράφω - και ας με συγχωρήσουν οι επισκέπτες- θα προσπαθήσω να κρατήσω τα μάτια μου ανοικτά, για να δηλώσω τον θυμό ή ότι άλλο είναι αυτό που νοιώθω από το πρωί όταν από το γραφείο, έψαχνα τις ειδήσεις της ημέρας. Αντιγράφω από το ethnos.gr:

Tην απόταξη και τον υποβιβασμό σε απλό στρατιώτη αντιμετωπίζει ο σκανδαλιάρης ταξίαρχος της Aεροπορίας Στρατού, που αποκαλύφθηκε ότι ως μέλος διεθνούς γκέι κλαμπ στο Iντερνετ, έστελνε καυτές φωτογραφίες του σε άγνωστους και δήλωνε ότι κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών! O εν λόγω αξιωματικός είχε εντοπιστεί εδώ και καιρό από τη δημοσιογραφική ομάδα του M. Tριανταφυλλόπουλου και επικοινωνούσε μαζί τους, χωρίς φυσικά να γνωρίζει την πραγματική τους ιδιότητα. O ταξίαρχος με περίσσια άνεση από την πρώτη κιόλας επικοινωνία που είχε με τους συνεργάτες της «Zούγκλας» απέστειλε φωτογραφία του, που τον δείχνει να στέκεται μπροστά σε καθρέφτη και να ποζάρει με κόκκινο στρινγκ έχοντας ένα περίτεχνο τατουάζ στα οπίσθιά του! O σκανδαλιάρης ταξίαρχος ζήτησε επίσης και είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τη... Zούγκλα μέσω καρτοτηλεφώνου για να κανονιστούν τα περαιτέρω...

Μάλιστα. Στη χώρα μας έτσι έχουν τα πράγματα. "Σκανδαλιάρης ταξίαρχος" λοιπόν, γιατί αναζητούσε ερωτικούς -ομόφυλούς του- συντρόφους στο Ιντερνετ. "Σκανδαλιάρης ταξίαρχος" λοιπόν, γιατί φορούσε στρινγκ και δη κόκκινου χρώματος. "Σκανδαλιάρης ταξίαρχος" λοιπόν, γιατί είχε τατουάζ στα οπίσθιά του. "Σκανδαλιάρης ταξίαρχος" λοιπόν, γιατί έστειλε 'καυτές' φωτογραφιές του σε ...αγνώστους και στο τέλος τηλεφώνησε κι όλας και για τα περαιτέρω...

Και το αδίκημα, με βάση το οποίο θα υποβιβαστεί σε απλό στρατιώτη, ποιό είναι; Δηλώνω ότι νομικές γνώσεις δεν έχω και αν κάποιος γνωρίζει καλύτερα τα θέματα αυτά, ας μας πληροφορίσει - αλλά τι από από όλα αυτά συνιστά αδίκημα ικανό για να υποβιβάσει έναν ταξίαρχο σε στρατιώτη; Το ότι έψαχνε ερωτικούς συντρόφους στέλνοντας φωτογραφίες του; To ότι έψαχνε για ομόφυλούς του; - κατηγορηματικά 'ΟΧΙ', γιατί ως γνωστό τοις πάσοι, ζούμε σε μια Δημοκρατική χώρα. To ότι φορούσε ένα συγκεκριμένο είδος εσωρούχου, μήπως; To ότι είχε τατουάζ σε απόκρυφο σημείο του σώματός του, ίσως; Το μόνο κολάσιμο - αλλά και πάλι μπορεί να κάνω λάθος - είναι η κατά δήλωσή του χρήση ναρκωτικών ("social") στο... "διεθνή γκέι κλαμπ του Iντερνετ, όπου ήταν μέλος" (Nα υποθέσω ότι αναφέρονται στο gaydar.co.uk)

Δηλαδή, αν ο συγκεκριμένος ταξίαρχος ή ο οποιοσδήποτε αξιωματούχος τούτου του κράτους, έψαχνε ετεροφυλόφυλους ερωτικούς συντρόφους, αν φορούσε σκελέα ή έστω άσπρο σώβρακο, αν είχε τατουάζ στο μπράτσο, αν έστελνε ..."καυτές" φωτογραφίες άλλου σημείου του (δεν γράφω άλλα γιατί θα παρεκτραπώ ) αναρωτιέμαι λοιπόν, αν και σε αυτή την περίπτωση θα έχανε τους βαθμούς στην ιεραρχία (που είναι το λιγότερο) και αν θα αντιμετώπιζε τη δημόσια διαπόμπευση, που του επιφύλασσε η τύχη, πέφτοντας πάνω στον λάθος Ταρζάν, εκείνον της τηλεοπτικής μας - και όχι μόνο) ζούγκλας...

Αυτά συμβαίνουν λοιπόν σε μια ευρωπαϊκή χώρα, που λέγεται ότι γέννησε τη δημοκρατία και τον πολιτισμό. Αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπου ο πρωθυπουργός της δήλωνε (προεκλογικά πάντα) ότι δεν θα είχε κανένα κώλλυμα να υπουργοποιήσει έναν ομοφυλόφυλο βουλευτή του. Αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα που η ιεραρχία -της πλειοψηφούσας θρησκείας- αποφασίζει (για να αθωώσει, αργότερα) ότι η ομοφυλοφυλία δεν αποτελεί αδίκημα για τα υψηλόβαθμα στελέχη της.

Αυτά συμβαίνουν στη χώρα που ζω...

ΥΓ1. Απορία Αρη, όταν συζητήσαμε το θέμα: "Δηλαδή και οι Αγγλοι θα έπρεπε να είχαν ξαποστείλει τον Μπέκαμπ από την Εθνική, γιατί γουστάρει τα φοράει τα στρινκγ της Βικτώριας;"

Καληνύχτα σας...

Το φιλί

Caro diario

Ξανά μετά από καιρό τα μάτια μου εστιάζουν σε μια άσπρη επιφάνεια προσπαθώντας να βάλω μια τάξη στις σκέψεις μου και να τις μετατρέψω σε μυστικά 0 και 1. Και τι θαύμα - γιατί μόνο έτσι το εξηγώ- να γράφω από το γραφείο. Δίπλα από το θαμπό παράθυρο, πίσω από έναν εξίσου θαμπό ουρανό. Παράξενη μέρα...

Ενα φλιτζάνι καφέ χάσκει ακόμα πάνω στο γραφείο μου. Τα τηλέφωνα δεν χτυπούν δαιμονισμένα, οι συνάδελφοι αμίλητοι - αυτό και αν είναι θαύμα- κρυμένοι πίσω από τις οθόνες. Ούτε τον ήχο των πληκτολογίων τους δεν ακούω. Η τηλεόραση δεν ουρλιάζει - δείχνει ανώδυνα βίντεο κλιπ - ο "μεγάλος" έχει να με καλέσει από την Δευτέρα. Τώρα, αναρωτιέμαι αν αυτό είναι καλό ή κακό. Γιατί ως συνήθως όλο και κάποιος από τους παρατεταγμένους "καρέκλάδες", επωφθαλμιεί και τη δική μου καρέκλα για να στρώσει τον τρυφιλό του κώλο. Ρε μπας και γίνομαι Νέρωνας βλέποντας παντού εχθρούς; Mπα, δεν με έχουν φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο. Ή έτσι θέλω να νομίζω. Θα το ξανασκεφθώ αργότερα.

Φέρνω το φλιτζάνι με τον καφέ στα χείλη μου, για να διώξω τις αγχωτικές σκέψεις. Κρύωσε, ξεθύμανε αλλά πίνω μια γουλιά. Θυμάμαι το χθεσινό βράδυ - βράδυ γενεθλείων για τον Αρη - που είχαμε ανοικτά τα παράθυρα στο σπίτι, για να μπει μέσα ένας ανοιξιάτικος αέρας. Νομίζω και με μια ιδέα μακρυνής βροχής. Στεκόμουν πάνω από την αχνιστή κατσαρόλα προσπαθώντας να δω πίσω από τα θολωμένα μου γυαλιά, όταν ο Αρης με ρώτησε αν ακούω τα βατράχια. Τα άκουγα. «Ανοιξη» είπε, χωρίς να καταλάβω αν μονολογούσε ή το έλεγε σε μένα. Πάτησα το κουμπί και δυνάμωσα τον απορροφητήρα. Τα κοάσματα χαθήκαν. Κλείσαμε και τα παράθυρα.

Φάγαμε αντικρυστά πίσω από ένα ψιλόλιγνο πορτοκαλί κερί. Βγάλαμε και το "καλό" μας σερβίτσιο. Λόγω της ημέρας. Κλείσαμε την τηλεόραση. Προτίμησα ένα σάιτ που έπαιζε χαλαρωτική μουσική. «Ολα μας πάνε τόσο καλά, τον τελευταίο καιρό, ε;» Ρώτησα, περισσότερο για να πω κάτι. Η μύχια σκέψη που επακολούθησε ήταν ότι σε αυτές τις περιπτώσεις ακολουθεί συνήθως κάτι πολύ κακό. Δεν το ανέφερα. «Ναι, όλα πάνε καλά.» είπε ο Αρης, χωρίς να με κοιτάξει. Μιλήσαμε για τη νέα του δουλειά, τις σχέσεις με τους συναδέλφους, το νέο εργασιακό περιβάλλον. Θα συνεργαζόμαστε κι όλας. Προς το τέλος, θυμήθηκα το περιστατικό στο Μπάντιμγκτον. Το είχε ξεχάσει και βάλθηκα να το λέω, εκεί λίγο πριν φέρω την τούρτα.

Βγήκαμε από το θέατρο - κονσέρβα, ενώ η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει (Ενα και μοναδικό Ολυμπιακό έργο είχε πρόβλεψη κονδυλίου κατεδάφισης στον φάκελο των Αγώνων, αυτό στου Γουδή, και το ξεπούλησαν πρώτο απ΄όλα οι πεινασμένοι.) Τα παντελόνια μούσκεμα ως τα σώβρακα, τα παπούτσια ως τις κάλτσες. Ο αέρας αχρήστευε εν πολλοίς τις ομπρέλες μας ενώ προσπαθούσαμε - μαζί με άλλους συνοδοιπόρους- να περάσουμε ανάμεσα από τα χιλιάδες ακινητοποιημένα αυτοκίνητα. Ξεκόψαμε από τον ορυμαγδό για να βρεθούμε στο δρομάκι για το 401. Είχαμε μια γλυκιά διάθεση παρά την κουραστική και εν ολίγοις αδιάφορη παράσταση των "Κύκνων". Ξαφνικά μου 'ρθε η επιθυμιά να τον φιλήσω. Ετσι, κάτω από εκείνη την ξαφνική κυριακάτικη βροχή, με τις ομπρέλες στους ώμους. Του το΄πα. Κοντοστάθηκε, προτάσσοντας - μια ιδέα- τα κεφάλι του, που το έγυρε ελαφρά στο πλάι. Χαμογελούσε διαβολικά...

Σταμάτησα επί τόπου διστακτικός. Τον κοίταξα προσπαθώντας να διακρίνω τα μάτια του στο λιγοστό φως, πριν βρω να πω τελικά: «Χάθηκε να βγει και στο δικό μου κρεβάτι ένας κύκνος και όχι ένα... ασχημόπαπo;» έκανα περιπαιχτικά, για να αποφύγω την πρόκληση. Γέλασε δυνατά και αμέσως μετά κινήθηκε προς το μέρος μου, σχεδόν... απειλητικά. Τώρα πια είχαν ενωθεί οι ώμοι μας. Χαμήλωσε την μαύρη ομπρέλα πάνω από τα κεφάλια μας. Το άσπρο του ματιού μου γύρισε μια αριστερά και μια δεξιά. Κανείς δεν φαινόταν. Σκοτείνιασε. Με φίλησε τρυφερά στα χείλη, ενώ η βροχή δυνάμωνε...