Caro diario
Οι μισόκλειστες περσίδες, χαρακώνουν την γκρίζα επιφάνεια του γραφείου. Οι πρώτοι αδειούχοι έχουν ήδη φύγει, μεταξύ αυτών και ο Αρης, που βρίσκεται σχεδόν μια εβδομάδα τώρα στο πατρικό του. Μιλάμε από το τηλέφωνο, μερικές φορές μέσα στη μέρα. Είμαι σίγουρος πως έχει βαρεθεί. Περιμένει απλά να περάσουν και οι υπόλοιπες μέρες της άδειάς του. Από Δευτέρα ξανά στην τρέλλα της Αθήνας και μια καινούρια αναμονή για την κοινή μας εξόρμηση, εκεί γύρω προς τις εσχατιές του καλοκαιριού. Προηγουμένα θα έχω λείψει και εγώ μερικές μέρες, ανηφορίζοντας ξανά προς Θεσσαλονίκη. Το μυαλό μου γυρίζει ήδη σε διάφορα μέρη για την επόμενη άδεια, ρωτώ φίλους για προτάσεις και προορισμοί ανασύρονται από παλιές μνήμες... Τη μια βρισκόμαστε στη Σαμοθράκη, την επόμενη στη Γαύδο και τη Χρυσή. Ισως τελικά καταλήξουμε κάπου στη μέση. Μια ιδέα σήμερα έπεσε για Ελαφόνησο.
Εκτός του Αρη, λείπουν και μερικοί φίλοι από το εμ ες εν, επίσης για διακοπές και πολλές φορές νοιώθω απίστευτη μοναξιά. Η Μπία έχει εξαφανιστεί για μια ακόμα φορά από τη ζωή μου, με εκείνες τις μέχρι παρεξηγήσεως, απουσίες της. Σχεδόν έχει εξαντλήσει την υπομονή μου. Αναρωτιέμαι γιατί να συμβαίνει, κάθε φορά που την χρειάζομαι να μην μπορώ να την βρω. Αποφάσισα να μην την αναζητήσω στα τηλέφωνα, να μην στείλω κανένα μήνυμα, να μην την ξυπνήσω στι 1 το πρωί. Με την Μπία είτε θα μιλάμε για ώρες κάθε μέρα, είτε θα εξαφανίζεται. Φίλη α λα καρτ.
Στο γραφείο καταπολεμώ την μοναξιά των ημερών με την εργασία. Στο σπίτι όμως δεν με χωράει ο τόπος. Κάποια μέρα συνειδητοποίησα, ότι είχα πολλά χρόνια να μείνω τόσο μόνος. Είδα την καλή πλευρά του πράγματος. Μια ευκαιρία να κάνω πράγματα που αμελούσα ή που δεν μπορούσα να κάνω. Συνάντησα για πρώτη φορά, γνωστούς ετών από τα τσατ, βγήκα για φαγητό και ποτό με άλλους και προγραμμάτισα επισκέψεις για καφέ σε σπίτια e-φίλων. Ο Αρης αναρωτήθηκε χθες γιατί δεν περίμενα να τα κάνουμε αυτά μαζί...
Χτες φεύγοντας από τη δουλειά, σκέφτηκα να κατέβω ως το κέντρο της πόλης. Η ιδέα να γυρίσω σπίτι με εκνεύριζε επικίνδυνα. Πήρα τους δρόμους της ζέστης. Μετά χώθηκα με ανακούφιση στα σκοτεινά λαγούμια του μετρό. Κάθησα στις ροζ καρέκλες των συρμών - που ακόμα αρνούνται να φθαρούν- κατέβηκα σε προηγούμενο σταθμό, για να νοιώσω γρήγορα και πάλι την πόλη πάνω μου. Κλεισμένος οκτώ και πλέον ώρες στην κλιματιζούμενη ατμόσφαιρα του γραφείου, χάνω την επαφή με τον έξω κόσμο. Μπήκα σε ένα κατάστημα οπτικών και διάλεξα καινούρια γυαλιά οράσεως. Εφτασα λίγο μετά, στο Χόντος Σέντερ και αγόρασα 3 σώβρακα - έτσι για το καλό των εκπτώσεων- που κόστησαν μόνο... 65 ευρώ. Μπήκα ξανά στο μετρό για να κατέβω μετά από τρεις στάσεις. Περπάτησα μέχρι το Lizard. Ηθελα να δω το χώρο για εκείνο το πίρσινγκ, που από καιρό γυρόφερνε το μυαλό μου. Τελικά έφυγα με ένα σκουλαρίκι στο αυτί...
Κοντεύει δύο η ώρα. Ο δεύτερος καφές τέλειωσε πριν λίγο, ενώ το κινητό δεν έχει χτυπήσει ακόμα... Και άλλοι συνάδελφοι με αποχαιρετούν, φεύγοντας για την καλοκαιρινή τους άδεια. Δεν ξέρω τον λόγο, αλλά δεν μπορώ να με φανταστώ - ακόμα τουλάχιστο- να φεύγω και εγώ για διακοπές. Aπόψε πάντως έχει πανσέληνο...
Εχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία
είναι αλλοιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα...
