Eχει μια ξεχασμένη γλύκα τούτη η ημέρα. Μπορεί να είναι η απουσία των κακών ειδήσεων, μπορεί να είναι απλά ετούτο το φως που ξεχύνεται από τις γαλαζωπές περσίδες και χαρακώνει τα χέρια μου. Χάζευα τις κορφές των δέντρων καθώς λικνίζονταν - και ακόμα το κάνουν - στον γαλανό ουρανό. Θυμάμαι σκηνές ταινιών του Μάλικ. Εικόνες που αργοσέρνονται γεμίζοντας τους πόρους του δέρματός σου. Και η μουσική, της φύσης.
Ηταν μια σχολική εκδρομή στους αγρούς των μεσογείων. Προχωρημένη η άνοιξη. Ξεφύγαμε από τους υπόλοιπους. Φτάσαμε μπροστά σ' ένα σπαρμένο χωράφι. Αγουρο το στάρι, πιο άγουροι εμείς. Παίζαμε ξεμυαλισμένοι, κρυβόμαστε κάτω από τα σπαρτά και από το χρόνο. Ξεμάκρυνα μονάχος, ώσπου χάθηκα μέσα τους. Ησυχία. Αφησα τα «μουστάκια» να χαιδέψουν τρυφερά την μαλακή παλάμη μου, καθώς περνούσαν από δίπλα μου.
Κοντοστάθηκα. Αφουγκράστικα με τα μάτια κλειστά. Ενας κόμπος ιδρώτα γλύστρησε από το μέτωπο και κύλησε να βρει τη γη. Παύση. Δεν άκουσα τον ήχο της ένωσής τους. Ηρθε το κύμα και το σκέπασε. Ηταν κύμα. Και ήταν θάλασσα. Μια πράσινη θάλασσα είχε ξεχυθεί στο μεσημέρι για να με κλείσει στα σπλάχνα της. Ανέβηκα σε ένα μικρό βράχο. Ψήλωσα μια ιδέα. Δεν υπολόγισα τίποτα. Μόνο το βάθος. Χαμογέλασα, άπλωσα τα χέρια και βούτηξα ευτυχισμένος.
