Η καφετιέρα έκανε σαν βαρύ σοβιετικό τρένο που φτάνει αγκομαχώντας σε άγνωστο σταθμό. Αλλά για κάποιο λόγο, αντί για κάρβουνο μύρισε καφεΐνη και μαύρη σοκολάτα. Γεμίζω το φλιτζάνι και βλέπω την αντανάκλαση από ένα σύννεφο να κολυμπάει μέσα του. Σκέφτομαι ότι εκείνο αποφάσισε να πνιγεί, παρά να πέσει στις γραμμές του τρένου. Το πίνω, το φέρνω μέσα μου και το κάνω δικό μου. Τώρα πια, θα υγραίνει στους εσωτερικούς χειμώνες μου.
Αν και Παρασκευή, όταν τα εργασιακά ήθη χαλαρώνουν, στο γραφείο επικρατεί μια παράξενη ηρεμία. Κάτι η απεργία των μέσων μεταφοράς, που απέτρεψε κάποιες από τα αντίπερα να φθάσουν ως εδώ, λίγο η σβηστή τηλεόραση και έτσι η κατάσταση έγινε υποφερτή. Δεν λείπουν βέβαια οι συζητήσεις τους, όπως αυτή για τα κατοικίδια τους. Κάποια που θα πάει το σκύλο της για κούρεμα και πεντικιούρ, μια άλλη συμπληρώνει ότι το δικό της σκυλί έχει σοβαρό πρόβλημα με το "πιστολάκι". Η τρίτη ότι της κατούρησε στη γλάστρα. Πάει και ο βασιλικός.
Κοιτάζω τη ζωή έξω από το παράθυρο, προσπαθώντας να κλείσω έξω από τα αφτιά μου τα γαβγίσματα. Το αποκαλόκαιρο παραμένει στην αίθουσα αναχωρήσεων, έτοιμο να μας αφήσει πίσω. Μονάχους και φοβισμένους. Κοιταζόμαστε σαν να είναι η τελευταία φορά. Δύσκολοι οι αποχωρισμοί σε μια πόλη που δεν είναι πια ικανή να μας κρατήσει μέσα της. Και η σκοτεινή απειλή του χειμώνα πλησιάζει. Τελικά θα είσαι μόνος στο νέο, λαμπερό παγκάκι του δημάρχου Καμίνη. Μόνος με τα σκουπίδια σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου