Caro diario
Η νύχτες κρατάνε παραπάνω πια, σημάδι ότι το καλοκαίρι είναι έτοιμο να μας εγκαταλείψει. Βγαίνοντας κάθε πρωί από το σπίτι, τα φώτα είναι ακόμα αναμένα στις κολώνες των δρόμων. Μέχρι να φτάσω ένα στενό πιο κάτω, έχουν κιόλας σβήσει. Το σκοτάδι ωστόσο παραμένει. Αναρωτιέμαι πότε θα υπάρξουν εκείνα τα λευκά φωτοστέφανα του χειμώνα γύρω από τους λαμπτήρες. Βάζω το χέρι στα τυφλά μέσα στην τσάντα μου και ψάχνω για τα γυαλιά του ηλίου. Δεν θυμάμαι να τα έχω πάρει μαζί μου.
Η μέρα - στο γραφείο τουλάχιστο - κοντεύει να φτάσει στο τέλος της. Μια ώρα ακόμα το πολύ. Εξω κάνει ζέστη ακόμα. Ανοιξα μια χαραμάδα στο παράθυρο να με χτυπήσει στο πρόσωπο. Οσες εκρεμότητες βρήκα επιστρέφοντας από την άδεια μου, τις έχω τελειώσει. Τα πράγματα έχουν βρει ξανά τη ροή τους. Οι μέρες κυλάνε ήσυχα. Ούτε που κατάλαβα πότε φτάσαμε στο Φθινόπωρο. Ο ήχος από τη σειρήνα μιας πυροσβεστικής, κάτω στο δρόμο ανεβάζει την ένταση.
Προχθές κιόλας είμασταν με τον Αρη, στο Αργος. Πήγαμε μετά από καιρό στης Αλίκης, στο σπίτι με το όμορφο περιβόλι. Η φίλη μας, μάς εξήγησε ότι το νερό στην περιοχή τελειώνει και σε λίγο καιρό τα χωράφια θα έχουν γίνει έρημος. "Το να έχουμε δυό γλάστρες στην αυλή, θα είναι αμάρτημα." Μείναμε μερικές μέρες εκεί, προσπαθώντας να κάνουμε πάλι διακοπές. Επειδή ξεκουραστήκαμε, επειδή ίσως κάναμε τα μπάνια μας στο Ναύπλιο, επειδή βγήκαμε για βόλτες και ποτό τα βράδια, καταλήξαμε στην επιστροφή, πως μας άρεσε. "Τελικά, καλά κάναμε και ήρθαμε, ε;" Απάντησα με ένα ξερό: "Ναι, καλά ήταν", που χάθηκε μάλλον στους θορύβους της Εθνικής οδού.
Μαζί με εμάς επέστρεψαν στο γραφείο και όλοι όσοι έλειπαν. Είμασταν οι τελευταίοι αδειούχοι. Η καθημερινότητα έχει ήδη πέσει βαριά επάνω μας, έτοιμη να μας σκεπάσει. Κοιτάζω φωτογραφίες από τα πρακτορεία. Το Λονδίνο χτίζει το Ολυμπιακό του Στάδιο. Αν το ονομάσουν και έτσι, δεν έχω μάθει. Πάντως σίγουρα θα σκεφτούν μια καλύτερη τελετή έναρξης από εκείνη του Πεκίνου. Προχωράω στην επόμενη σελίδα. Αθλητές με ψεύτικα πόδια και κομμένα χέρια προσπαθούν να τρέξουν και να κολυμπήσουν. Μένω λίγο παραπάνω με το βλέμμα σε μια φωτογραφία. Ο κολυμβητής να πέφτει στο νερό, το "πόδι" του όμως να μένει στο βατήρα...
Σε λίγο θα βρίσκομαι σπίτι. Αποκαμωμένος θα πέσω στο κρεβάτι. Τα μάτια στο λευκό ταβάνι, θα κοιτάνε αλλά δεν θα βλέπουν. Θα νυστάζω, αλλά δεν θα μπορώ να κοιμηθώ. Θα ανοίξω την τηλεόραση. Πασπάτης και Ποντίκης, Λαμπίρη και Δρούζα. Θα βαρεθώ μετά από λίγο. Ενας καφές ίσως μου κάνει καλό. Θα σηκωθώ να τραβήξω για την κουζίνα. Μέχρι να επιστρέψω στο πισί, το φως της μέρας θα τελειώνει. Θα ανοίξω το εμ ες εν. Θα χαθώ μέσα του...
* Δεν ξέρω αλλά αυτό το τραγουδάκι πολύ μ΄άρεσε!
