Caro diario
Κοιτάζω το σύννεφο που αναπάντεχα λοξοδρόμησε και αυτό μπροστά από το παράθυρο μου. Προσπερνά βιαστικό και με αφήνει πίσω στο φως , να σπαταλώ τη μέρα μου με καφέδες και βορειοελλαδίτικα ονειροτάξιδα. Από κάπου ακούγεται κάτι σαν μουσική, ενώ περιμένω καρτερικά να περάσει η ώρα, να φύγω και εγώ από το γραφείο. Οι ελάχιστοι που μπόρεσαν να έρθουν σήμερα, σκόρπισαν αλλαφιασμένοι για να βρουν μια θέση στα καφέ της πόλης, ένεκα της απεργίας-στάσης εργασίας ή ότι άλλο γραφικό γίνεται τούτες τις μέρες. Κάτω στο δρόμο τα αυτοκίνητα σχηματίζουν ουρές και έτσι όπως τα κοιτώ από ψηλά, μου μοιάζουν με τις σειρές από κάμπιες, που σέρνονται αργά στο προαύλιο του κτιρίου, τούτο τον καιρό . Στάμπες πάνω στην πίσσα, λιωμένες πράσινες γραμμές. Μη αναγνωρίσιμες...
Μια ώρα απέμεινε. Σκέφτομαι φεύγοντας, να κάνω μια στάση στο γυμναστήριο. Ξεκίνησα πάλι, να έχω να παλεύω με τα σημάδια του χρόνου. Να έχω κάπου να πάω, στις άσκοπες ώρες μετά τη δουλειά. Να περιμένω στα ρουθούνια μου την δύναμη του ποταμού "ιδρώτα". Κάθε μέρα, όσο μπαίνει η άνοιξη, έρχονται όλο και πιο πολλοί να γυμναστούν. Κορμιά άγουρα και κορμιά γερασμένα. Κορμιά αγύμναστα και άλλα καλοφτιαχμένα. Ολες οι φυλές ανεβοκατεβαίνουν τους ορόφους, τσαλαβουτούν στα μπάνια και στη σάουνα, μπαινοβγαίνουν στις αίθουσες με την πετσέτα στους ώμους και τη ματιά έτοιμη να αναμετρηθεί με την απέναντι ματιά, που ορμά πεινασμένη.
Ο ήλιος τραβήχτηκε, πήρε το δρόμο του. Σηκώνω τις γαλαζωπές περσίδες ως πάνω. Φάνηκαν οι κορυφές των δέντρων και στο βάθος το δάσος από τις γκρίζες κεραίες των πολυκατοικιών. Ανοίγω και μια ιδέα το παράθυρο. Ο αέρας με βρίσκει με δύναμη στην πλάτη. Μια υποψία ιδρώτα κυλά ύπουλα στα πλευρά μου. Ετσι, σκέφτομαι θάλασσες και αμμουδιές. Ν' άφηνα εκεί, δουλειές και αναδουλειές, κοινοτικούς και κυβερνητικούς, σπρεντ και Ρεν, περικοπές και αγορές...
Φεύγω για μια θάλασσα!
