Caro diario
Aπομεσήμερο Σαββάτου με βρίσκει στη βεράντα να γράφω κοιτώντας τους ανθισμένους αγρούς, μπροστά από το σπίτι. Ημίγυμνος αφημένος στη ζεστή αγγαλιά του ήλιου. Βλέπω την αντανάκλαση του ειδώλου μου μέσα στην οθόνη. Καλοκαιρινός και ευτυχισμένος για λόγους ανομολόγητους.
Χτες ξημερώθηκα γράφοντας σκέψεις που έπρεπε να βγουν από μέσα μου και είχαν να ταξιδέψουν ως τα χαράματα. Κοιμήθηκα λίγες ώρες, αλλά ξαλαφρωμένος. Δεν είχα παρά να περιμένω. Ξύπνησα με δυσκολία στις 8 το πρωί, με το μικρό τράνταγμα πάνω στο κομοδίνο μου. Ετρεξα αλαφιασμένος...
Κοιτάζω το ιδρωμένο ποτήρι του καφέ. Το νερό κυλά πάνω του και γεμίζει τη μικρή λίμνη πάνω στο καινούριο μας ξύλινο τραπέζι. Αισθάνομαι τις μασχάλες μου να κολλάνε βασανιστικά με το δέρμα των πλευρών μου. Μάλλον δεν με νοιάζει τίποτα. Ακόμα ούτε καν νευριάζω όταν χτυπώ λάθος χαρακτήρες πάνω στο πληκτρολογίο του λάπτοπ. Το κεφάλι του Αρη, εμφανίζεται βρεγμένο από το παράθυρο του μπάνιου που ανοίγει στην βεράντα. Του χαμογελώ τρυφερά. Ανταποκρίνεται και εκείνος. Το παράθυρο κλείνει και χάνεται πίσω του ο ήχος του νερού.
Συννέφιασε ξαφνικά. Σήκωσε και αέρα. Νομίζω πως κρυώνω. Η κιτρινίλα της αφρικανικής σκόνης φεύγει σιγά σιγά από τον αττικό ουρανό. Δυο γλάροι πετούν προς τη θάλασσα. Βγάζω τα γυαλιά ηλίου και το φως με τυφλώνει. Ξαφνικό καλοκαίρι, κράτα όσο μας αντέξεις. Σχεδόν μονολογώ. Ενα σπουργίτι έρχεται και ξαποσταίνει μια στάλα πάνω στα κάγκελα. Με μετράει το βλέμμα του, πριν πετάξει και πάλι. Ο Michael Bublé μεταμορφώνει το Feeling Good και τον αφήνω να γεμίσει την ησυχία του μεσημεριού. It's a new day, it's a new life...
