Αδειο απόγευμα

Caro diario

Εχω ξανά την ανάγκη να γράψω. Να κάνω κάτι για να διώξω τις σκέψεις μου και να βρω άλλες να τις ρίξω στο κενό. Κάτι για να απασχολήσω το μυαλό μου. Είμαι μπροστά από ένα φλυτζάνι αχνιστού καφέ. Το κοιτάζω παρατηρώντας τη λεπτή δυσδιάκριτη στήλη αρωματικού καπνού να ανεβαίνει και να χάνεται μπροστά από το λευκό της οθόνης. Το κίτρινο φως της λάμπας από τ' αριστερά μου φωτίζει περίεργα τα αντικείμενα του γραφείου. Τα δύο ποτήρια με τα παλιά στυλό και τα μολύβια με τις σπασμένες μύτες, να σημαδεύουν το ταβάνι. Υπάρχουν εκεί μέσα, ένας μικρός χάρακας, δύο κοπίδια, το θερμόμετρο από τον καιρό των πυρετών, ακόμα και το δερμάτινο βραχιόλι, που αγόρασα τον Ιούνιο στη Χιλιαδού. Πιο πέρα σβηστή η γουέμπ καμ των 1.3 περιμένει την ώρα που θα ανοίξει για να με στείλει μέσα σε μια άλλη οθόνη και απεκεί, μέσα σε άλλα μάτια. Αριστερά στο λαστιχένιο μου πληκτρολόγιο, ένα μικρό, ξεραμένο μπαλάκι ψωμιού, λάφυρο από το τραπέζι της κουζίνας. Τη μανία μου αυτή με τα μπαλάκια, ακόμα δε λέω να την σταματήσω. Πίσω του οκτώ άδειες μπαταρίες ΑΑ περιμένουν την ώρα να ανακυκλωθούν. Σκέφτομαι ότι όλοι κάτι περιμένουμε και αν δεν έχουμε κάτι πρέπει να βρούμε να περιμένουμε. Ακόμα και το χρόνο...

Προσπαθώ να θυμηθώ την ατάκα της Λέχου για τον χρόνο, στο "Αυστηρώς κατάλληλο", που είδαμε χθες με τον Αρη. Δυσκολεύομαι να το κάνω όμως. Ηταν κάτι μελαγχολικό πάντως, κάτι σαν ότι ο χρόνος σκοτώνει τα πάντα, ακόμα και τον Ερωτα. Το αφήνω για τις εικόνες που έρχονται ξανά μέσα μου. Εικόνες ενός χαλαρού βραδυνού εθνικής γιορτής, με βόλτα για καφέ και κινηματογράφο. Πρόσωπα, λόγια, γέλια, σιωπές, χειρονομίες ενός πλήθους, που χθες μου φάνηκε κάπως ήσυχο. 'Η μήπως φοβισμένο;

Γυρίζω αργά το κεφάλι μου δεξιά, προς το παράθυρο. Οι λεπτές κουρτίνες αφήνουν το τελευταίο φως να αποχαιρετήσει τη μέρα, σαν απεγνωσμένοι εραστές πάνω στο κρεβάτι μου. Σε λίγο θα τους χωρίσει η νύχτα. Το ξέρουν πως έτσι πρέπει να γίνεται, όπως ξέρουν επίσης, πως θα έρθει η στιγμή που θα σμίξουν και πάλι. Ζυγώνει...

Δεν θέλω να σταματήσω να γράφω. Φοβάμαι... Σκέφτομαι να πάω να κοιμηθώ. Από τώρα, έως το πρωί. Να κλείσω τα μάτια, να ενωθώ με τα σκοτάδια μου. Εκεί, κάτω από την κουβέρτα. Χωρίς ανάσα. Εγώ και ο φόβος...

Στο γύρισμα της τύχης

Caro diario

"Ας φύγουμε μακριά από τα πάθη ετούτης της αφιλόξενης γυμνής γης. Μια νέα πατρίδα ανοίγεται στην αγάπη μας. Εκεί, μέσα σε παρθένα δάση, ευωδιαστά από τα άνθη, εκστασιασμένοι από ευτυχία θα ξεχάσουμε τον κόσμο" *

Γράφω μπροστά από μια κούπα καφέ, που έχει κρυώσει από ώρα. Αισθάνομαι ήδη πολύ καλύτερα, αφού τα 1000 μιλιγκράμ αντιβίωσης ημερησίως προφανώς έκαναν θραύση. Η αυριανή απεργία μου φέρνει μια αίσθηση χαλαρότητας, μετά την κοπιαστική δουλειά του Σαββατοκύριακου, το οποίο τέλειωσε βλέποντας μαζί με τον Αρη το "Ματς πόιντ" από το κρεβάτι.

Πάντα είχα μια αποστροφή για τις κινηματογραφικές εμμονές του Γούντι. Ομως την ταινία χθες την είδα απνευστί. Καταρχήν μπορεί να ευθύνεται η διάθεσή μου. Mετά, η ατμόσφαιρα του Λονδίνου και το φινάλε που θύμιζε κάτι από Πατρίτσια Χάϊσμιθ. Ισως το οπερετικό της σάουντρακ. Ισως πάλι και μόνο το θέμα: Νόμιμοι έρωτες, παράνομοι έρωτες, πάθος και τρέλα - στους δεύτερους πάντα εννοείται - απόγνωση, αποφάσεις με γνώμωνα το συμφέρον, μοιραίες πράξεις και μια εσωτερική τιμωρία ως φινάλε, αποτέλεσμα "καλής τύχης". Ο Αρης πρότεινε κινηματογραφική έξοδο για απόψε και το πρώτο που σκέφτηκα ήταν το "Μπαρτσελόνα". Τόσο με επηρέασε το χθεσινό. Αλλά πάλι, δύο Γούντι-δες απανωτά; "Ας το αφήσουμε Αρη, δεν έχει τίποτα της προκοπής να δούμε..."

Σήμερα έμαθα ένα νέο, ένα πολύ ευχάριστο νέο, για έναν αγαπημένο μου και είμαι χαρούμενος και ναι, ευτυχισμένος, γι' αυτόν. Δεν ξέρω αν όλα στη ζωή, είναι θέμα τύχης, όπως διαπραγματεύεται η ταινία του Γούντι, αλλά πάντα πίστευα ότι πολλά, αν όχι τα περισσότερα, από τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας, είναι τελικά ένα παιχνίδι στην κόψη μεταξύ της τύχης και της ατυχίας. Ο τρόπος που γνωριστήκαμε για παράδειγμα, είναι μια απόδειξη για τη θεωρία αυτή. Και μετά είναι ευτύχημα αν μπορείς να βλέπεις, πρώτα, και στη συνέχεια να ερμηνεύεις σωστά, τα σημάδια που έρχονται συνεχώς γύρω σου. Τα καλά και τα κακά. Τα πρώτα τα ακολουθείς τα δεύτερα τα αποφεύγεις. Τύχη-Ατυχία, Καλό-Κακό. Μα κυρίως να πιστεύεις ότι αυτό, που επιθυμείς, αυτό που ζητάς, θα σου συμβεί. Και στο τέλος μπορείς ν' αναφωνίσεις "Στο έλεγα, στο έλεγα, στο έλεγα!!"

Τελικά, η χαρά μου με οδήγησε να γράφω άλλα, από όσα αρχικά ξεκίνησα να γράφω (*), αλλά δεν πειράζει. Στη χαρά άλλωστε, μπορείς να συγχωρείς πιο εύκολα.

- Oμορφη μέρα, καλό ξαφνικό...

* Η Αϊντα στην Γ' Πράξη. (-Λόγια ειπωμένα)

Aλλοτινό...

Caro diario

Η μέρα μουντή κρεμιέται βαριά, έξω απ' το παράθυρο. Ενα κομμάτι ήλιου-αντάρτη παίζει μέσα στο φλιτζάνι με το τσάι. Το κοιτάζω με τα μάτια πυρακτωμένα από μια ίωση. Τα χείλια μου ξερά θα ήθελαν να σμίξουν με τα άλλα, για να ξεδιψάσουν. Ενα κορμί κατάκοπο προσπαθεί να σταθεί στην καρέκλα. Αντιστέκομαι να ρίξω ακόμα μια δόση οτριβίν στα ρουθούνια μου. Αντιστέκομαι να πάω πάλι για κατούρημα. Με τόσα υγρά, χυμούς και τσάγια, έχω κάνει πάνω από τέσσερις φορές τη διαδρομή, γραφείο-wc. Κοιτάζω το ρολόι στο τασκ μπαρ και μετράω το χρόνο. Χρόνος να γυρίσεις, χρόνος να φύγω...

Θα ήθελα να μιλούσα με τη Μπία, με κάποιον τέλος πάντων αλλά δεν υπάρχει κανείς διαθέσιμος τέτοια ώρα. Και τις άλλες ώρες δηλαδή, τα ίδια είναι. Αναρωτιέμαι πόσο μόνος είμαι. Στη δουλειά επικρατεί μια επιφανειακή ησυχία, αλλά κάτι αισθάνομαι να έρχεται αλαλάζον προς το μέρος μου για να φέρει ανατροπές. Με μεγάλο κόπο κάνω πια και τα βασικά. Απλά να μην εκτεθώ. Είμαι κουρασμένος από την καθημερινότητα. Ισως φταίει το ότι δεν κάναμε διακοπές. Ισως... Μια ελπίδα μακρυνή με καλεί και πάλι...

Το σαββατοκύριακο πήγαμε με τον Αρη ως το Ναύπλιο. Το Σάββατο κάναμε το τελευταίο μας - όπως όλα δείχνουν - μπάνιο στη θάλασσα. Ηταν έρημα. Ελάχιστοι άνθρωποι στην παραλία. Κανείς δεν ήταν μέσα στο νερό. Περπατήσαμε ξυπόλυτοι στην αμμουδιά για να φτάσουμε στο άκρο, εκεί, κάτω από τους βράχους. Απλώσαμε τις πετσέτες μας και αφεθήκαμε γυμνοί στα χάδια του ήλιου. Που και που κάποιο θαλασσοπούλι, περνούσε ρίχνοντας δίπλα μας τη φευγαλέα του σκιά. Εκεί αποχαιρετήσαμε το καλοκαίρι.

Το βράδυ κάναμε μια βόλτα στην παλιά πόλη. Φάγαμε και γυρίσαμε νωρίς. Την Κυριακή μας την αφήσαμε να κυλήσει ως αργά στο κρεβάτι. Στις 11.30 πίναμε τον καφέ μας στο "Αλλοτινό", ενώ τα πρώτα σημάδια της ίωσης με κύκλωναν απειλητικά. Ψωνίσαμε από το "Μεγάλο Κατάστημα" και χαζέψαμε στα σοκάκια τους αμερικανούς τουρίστες που είχαν ξαμολυθεί από κάποιο κρουαζιερόπλοιο. Ωσπου να γυρίσουμε το βράδυ στο σπίτι, είχα ήδη αρρωστήσει. Επεσα νωρίς στα ρούχα, αφού πρώτα έψαξα για μια κουβέρτα. Κοιμήθηκα βλέποντας όνειρο ότι έκανα τσατ στο εμ ες εν...

Βρίσκομαι πια στο τέλος της μέρας να γράφω απέναντι από ένα μισοφαγωμένο πράσινο μήλο. Πιο δίπλα στέκεται μια σακούλα γεμάτη φάρμακα. Εχω μόλις γυρίσει από τον γιατρό. "Ιωση, ωστόσο βλέπω και μια φλεγμονή στο ιγμόριο." Με ακροάστηκε χωρίς να νοιώσω την παγωμάρα του στηθοσκόπιου. Επιασε και έγραφε αντιβιωτικά, αντιφλεγμονώδη, αντιπυρετικά σιρόπια, σπρέι... Γέμισε τη σελίδα στο βιβλιάριο. Μαζί και μια τριήμερη αναρρωτική άδεια. Δεν ξέρω πως θα το πάρει ο "μεγάλος" τώρα αυτό... Οπως και να το πάρει εγώ προβλέπω να δουλεύω από το σπίτι.

Διαβάζω τις οδηγίες για το πρώτο σιρόπι... "Αύξηση του κίνδυνου για έμφραγμα του μυοκαρδίου και εγκεφαλικό επεισόδιο". Κλείνω τα μάτια και καταπίνω μια κουταλιά της σούπας. Πίνω και την αντιβίωση. Αυτή τη φορά χωρίς να διαβάσω τίποτα. Πικράθηκα. Τα μάτια αρχίζουν να καίνε πάλι. Ψάχνω για το θερμόμετρο. Στην καρδιά όμως καίγομαι περισσότερο...