Aλλοτινό...

Caro diario

Η μέρα μουντή κρεμιέται βαριά, έξω απ' το παράθυρο. Ενα κομμάτι ήλιου-αντάρτη παίζει μέσα στο φλιτζάνι με το τσάι. Το κοιτάζω με τα μάτια πυρακτωμένα από μια ίωση. Τα χείλια μου ξερά θα ήθελαν να σμίξουν με τα άλλα, για να ξεδιψάσουν. Ενα κορμί κατάκοπο προσπαθεί να σταθεί στην καρέκλα. Αντιστέκομαι να ρίξω ακόμα μια δόση οτριβίν στα ρουθούνια μου. Αντιστέκομαι να πάω πάλι για κατούρημα. Με τόσα υγρά, χυμούς και τσάγια, έχω κάνει πάνω από τέσσερις φορές τη διαδρομή, γραφείο-wc. Κοιτάζω το ρολόι στο τασκ μπαρ και μετράω το χρόνο. Χρόνος να γυρίσεις, χρόνος να φύγω...

Θα ήθελα να μιλούσα με τη Μπία, με κάποιον τέλος πάντων αλλά δεν υπάρχει κανείς διαθέσιμος τέτοια ώρα. Και τις άλλες ώρες δηλαδή, τα ίδια είναι. Αναρωτιέμαι πόσο μόνος είμαι. Στη δουλειά επικρατεί μια επιφανειακή ησυχία, αλλά κάτι αισθάνομαι να έρχεται αλαλάζον προς το μέρος μου για να φέρει ανατροπές. Με μεγάλο κόπο κάνω πια και τα βασικά. Απλά να μην εκτεθώ. Είμαι κουρασμένος από την καθημερινότητα. Ισως φταίει το ότι δεν κάναμε διακοπές. Ισως... Μια ελπίδα μακρυνή με καλεί και πάλι...

Το σαββατοκύριακο πήγαμε με τον Αρη ως το Ναύπλιο. Το Σάββατο κάναμε το τελευταίο μας - όπως όλα δείχνουν - μπάνιο στη θάλασσα. Ηταν έρημα. Ελάχιστοι άνθρωποι στην παραλία. Κανείς δεν ήταν μέσα στο νερό. Περπατήσαμε ξυπόλυτοι στην αμμουδιά για να φτάσουμε στο άκρο, εκεί, κάτω από τους βράχους. Απλώσαμε τις πετσέτες μας και αφεθήκαμε γυμνοί στα χάδια του ήλιου. Που και που κάποιο θαλασσοπούλι, περνούσε ρίχνοντας δίπλα μας τη φευγαλέα του σκιά. Εκεί αποχαιρετήσαμε το καλοκαίρι.

Το βράδυ κάναμε μια βόλτα στην παλιά πόλη. Φάγαμε και γυρίσαμε νωρίς. Την Κυριακή μας την αφήσαμε να κυλήσει ως αργά στο κρεβάτι. Στις 11.30 πίναμε τον καφέ μας στο "Αλλοτινό", ενώ τα πρώτα σημάδια της ίωσης με κύκλωναν απειλητικά. Ψωνίσαμε από το "Μεγάλο Κατάστημα" και χαζέψαμε στα σοκάκια τους αμερικανούς τουρίστες που είχαν ξαμολυθεί από κάποιο κρουαζιερόπλοιο. Ωσπου να γυρίσουμε το βράδυ στο σπίτι, είχα ήδη αρρωστήσει. Επεσα νωρίς στα ρούχα, αφού πρώτα έψαξα για μια κουβέρτα. Κοιμήθηκα βλέποντας όνειρο ότι έκανα τσατ στο εμ ες εν...

Βρίσκομαι πια στο τέλος της μέρας να γράφω απέναντι από ένα μισοφαγωμένο πράσινο μήλο. Πιο δίπλα στέκεται μια σακούλα γεμάτη φάρμακα. Εχω μόλις γυρίσει από τον γιατρό. "Ιωση, ωστόσο βλέπω και μια φλεγμονή στο ιγμόριο." Με ακροάστηκε χωρίς να νοιώσω την παγωμάρα του στηθοσκόπιου. Επιασε και έγραφε αντιβιωτικά, αντιφλεγμονώδη, αντιπυρετικά σιρόπια, σπρέι... Γέμισε τη σελίδα στο βιβλιάριο. Μαζί και μια τριήμερη αναρρωτική άδεια. Δεν ξέρω πως θα το πάρει ο "μεγάλος" τώρα αυτό... Οπως και να το πάρει εγώ προβλέπω να δουλεύω από το σπίτι.

Διαβάζω τις οδηγίες για το πρώτο σιρόπι... "Αύξηση του κίνδυνου για έμφραγμα του μυοκαρδίου και εγκεφαλικό επεισόδιο". Κλείνω τα μάτια και καταπίνω μια κουταλιά της σούπας. Πίνω και την αντιβίωση. Αυτή τη φορά χωρίς να διαβάσω τίποτα. Πικράθηκα. Τα μάτια αρχίζουν να καίνε πάλι. Ψάχνω για το θερμόμετρο. Στην καρδιά όμως καίγομαι περισσότερο...