Αδειο απόγευμα

Caro diario

Εχω ξανά την ανάγκη να γράψω. Να κάνω κάτι για να διώξω τις σκέψεις μου και να βρω άλλες να τις ρίξω στο κενό. Κάτι για να απασχολήσω το μυαλό μου. Είμαι μπροστά από ένα φλυτζάνι αχνιστού καφέ. Το κοιτάζω παρατηρώντας τη λεπτή δυσδιάκριτη στήλη αρωματικού καπνού να ανεβαίνει και να χάνεται μπροστά από το λευκό της οθόνης. Το κίτρινο φως της λάμπας από τ' αριστερά μου φωτίζει περίεργα τα αντικείμενα του γραφείου. Τα δύο ποτήρια με τα παλιά στυλό και τα μολύβια με τις σπασμένες μύτες, να σημαδεύουν το ταβάνι. Υπάρχουν εκεί μέσα, ένας μικρός χάρακας, δύο κοπίδια, το θερμόμετρο από τον καιρό των πυρετών, ακόμα και το δερμάτινο βραχιόλι, που αγόρασα τον Ιούνιο στη Χιλιαδού. Πιο πέρα σβηστή η γουέμπ καμ των 1.3 περιμένει την ώρα που θα ανοίξει για να με στείλει μέσα σε μια άλλη οθόνη και απεκεί, μέσα σε άλλα μάτια. Αριστερά στο λαστιχένιο μου πληκτρολόγιο, ένα μικρό, ξεραμένο μπαλάκι ψωμιού, λάφυρο από το τραπέζι της κουζίνας. Τη μανία μου αυτή με τα μπαλάκια, ακόμα δε λέω να την σταματήσω. Πίσω του οκτώ άδειες μπαταρίες ΑΑ περιμένουν την ώρα να ανακυκλωθούν. Σκέφτομαι ότι όλοι κάτι περιμένουμε και αν δεν έχουμε κάτι πρέπει να βρούμε να περιμένουμε. Ακόμα και το χρόνο...

Προσπαθώ να θυμηθώ την ατάκα της Λέχου για τον χρόνο, στο "Αυστηρώς κατάλληλο", που είδαμε χθες με τον Αρη. Δυσκολεύομαι να το κάνω όμως. Ηταν κάτι μελαγχολικό πάντως, κάτι σαν ότι ο χρόνος σκοτώνει τα πάντα, ακόμα και τον Ερωτα. Το αφήνω για τις εικόνες που έρχονται ξανά μέσα μου. Εικόνες ενός χαλαρού βραδυνού εθνικής γιορτής, με βόλτα για καφέ και κινηματογράφο. Πρόσωπα, λόγια, γέλια, σιωπές, χειρονομίες ενός πλήθους, που χθες μου φάνηκε κάπως ήσυχο. 'Η μήπως φοβισμένο;

Γυρίζω αργά το κεφάλι μου δεξιά, προς το παράθυρο. Οι λεπτές κουρτίνες αφήνουν το τελευταίο φως να αποχαιρετήσει τη μέρα, σαν απεγνωσμένοι εραστές πάνω στο κρεβάτι μου. Σε λίγο θα τους χωρίσει η νύχτα. Το ξέρουν πως έτσι πρέπει να γίνεται, όπως ξέρουν επίσης, πως θα έρθει η στιγμή που θα σμίξουν και πάλι. Ζυγώνει...

Δεν θέλω να σταματήσω να γράφω. Φοβάμαι... Σκέφτομαι να πάω να κοιμηθώ. Από τώρα, έως το πρωί. Να κλείσω τα μάτια, να ενωθώ με τα σκοτάδια μου. Εκεί, κάτω από την κουβέρτα. Χωρίς ανάσα. Εγώ και ο φόβος...