Ζήσε τη στιγμή

Caro diario

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα* αφιερώνω μια σκέψη, μια ευχή στα χρόνια τα εφηβικά. Απόψε σκάρωσα και ένα στιχάκι. Για όσα πέρασαν και τώρα τα κοιτώ πάνω από τους ώμους. Μέτρησα είκοσι χειμώνες και καλοκαίρια. Αχ η ζωή! Μια γλύκα, ένα τραγούδι. Πρόσωπα απ' τον χρόνο που πέφτουν καταπάνω σου χαμογελαστά. Θέλουν να σε πάρουν μαζί τους. Χαμογέλα τους και ας μη σε βλέπουν. Μίλα τους και ας μην σε ακούνε...

Δώσε το φιλί,
σαν ο ήλιος βγει,
θα ΄χει άλλη γλύκα.
Πες το "σ΄αγαπώ",
πριν πέσει η νύχτα.

Γιόρτασε χωρίς γιορτή
και κλείσε την τιβί,
ανάβοντας τα φώτα.
Φώναξέ το δυνατά,
όπως παλιά, όπως πρώτα.

Κοίταζε βαθειά
και δώσε μια αγγαλιά,
γεμάτη.
Ζήσε τη στιγμή
και ας οδηγεί σε λάθη.

Βρες τα λόγια τα παλιά,
να κάψει η καρδιά,
ν΄ανάψουν τ΄άστρα.
Πες το "σ΄αγαπώ"
και τ΄άλλα άστα.

Ηλιος και βροχή
και εγώ να 'μαι εκεί,
για σένα.
Να σου χαρίσω
της ζωής μου τα κρυμμένα.

[...για όλους εκείνους]

* 14 Ιουνίου 1987. Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Η Ελλάδα όλη, είχε μια ανάσα, μια ευχή. Στο γήπεδο μια ομάδα, είχε καταφέρει αυτό που κανείς δεν περίμενε. Χαρά. Οχι! Ηταν η απόλυτη ευτυχία. Ηταν η μοναδικότητα. Ηταν η πρώτη φορά. Ηταν απλά, απίστευτο.

Πρόσωπα, θύμαμαι. Εχω μια εικόνα χωρίς ήχους. Μια ταινία σε αργή κίνηση. Για να χορταίνουν τα μάτια. Ενας λαός στους δρόμους. Οι θεοί κατέβηκαν στο χώμα. Εγιναν ένα με όλους μας. Εγώ σε ένα μπαλκόνι, γύρω από το άσπρο φερ φοζέ τραπέζι με την ασπρόμαυρη τηλεόραση να δείχνει το ακατόρθωτο. Φώναζα, έκλαιγα, χειροκροτούσα, γελούσα. Τι και αν την επόμενη έγραφα "Πανελλήνιες". Ολοι μια αγγαλιά. Και μετά, η Μελίνα στα χέρια του Φασούλα, μ' εκείνο το λαμπρό χαμόγελο της, ήταν σα να φώναζε "Πιστέψτε το. Νικήσαμε..." Και εμείς σε ένα μπαλκόνι. Νέοι και ευτυχισμένοι...

The final countdown