Επαναφορά

Caro diario

Πήρε πάλι να συννεφιάζει, καθώς ένας γκρίζος ουρανός πολιορκεί την Tρίτη. Πατ πατ πατ, ακούω ξανά τη βροχή στο περβάζι της τζαμαρίας, που με κάνει να κοιτάξω έξω. Χαζεύω για ώρα την πόλη από ψηλά, που αλλαφιασμένη τρέχει να κρυφτεί από τις απειλητικές ψιχάλες. Ενας σκονισμένος αέρας λικνίζει τα δέντρα των δρόμων, δίνοντας μου μια εικόνα περισσότερο φθινοπωρινή.

Βρίσκομαι στο γραφείο, μεσημέρι πια, να γράφω μετά από τόσο καιρό. Δεν ήθελα, δεν μπορούσα, δεν το επεδίωξα, να το κάνω. Μερικοί από εσάς έστειλαν μήνυμα, ρωτώντας με. Τους ευχαριστώ από εδώ. Ενοιωθα όμως την κούραση, να με κρατά καθηλωμένο, ανήμπορο να κάνω κάτι άλλο, εκτός από το να κοιτώ το ταβάνι, οριζοντίως από το κρεβάτι.

Ο καφές έχει ξεθυμάνει πια. Οι δουλιές μου δείχνουν να έχουν έναν τελειωμό. Τα δύσκολα τα άφησα για αύριο. Την Παρασκευή πρέπει να πάω στο γάμο ενός συναδέλφου. Ωραίο παιδί, που θα είναι ακόμα πιο ωραίος μέσα στο κοστούμι του. Αυτές οι κοινωνικές υποχρεώσεις με εξουθενώνουν. Ο,τι με βγάζει έξω από την καθημερινότητά μου. Ειδικά, όταν πρέπει να πάω μόνος. Και αν αυτά έχουν και ένα γκλαμουρ, καλή ώρα ο γάμος, τότε είναι που προτιμώ να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Η Μπία είναι σίγουρη ότι έχω ωροσκόπο στον Ταύρο. "Ναι, παιδί μου, φως φανάρι..."

Η Μπία που έπρεπε ήδη να μου είχε τηλεφωνήσει, γιατί το πρωί κανονίζαμε να πάμε - μαζί με τον Αρη - στο ΙΚΕΑ και στο "γαλικό", για ψώνια. Πάλι θα αγοράσουμε λίγη ευφήμερη ευτυχία, για να θρέψουμε τον καταναλωτισμό μας. Από την άλλη πλευρά του κτιρίου, ο ήλιος πρέπει να έχει προβάλλει πίσω από μια χαραμάδα στα σύννεφα. Ενα γλυκό, κιτρινωπό φως κυλιέται στους τοίχους των αντικρυνών κτιρίων. Ξαφνικά θέλω να βρεθώ έξω. Κοιτάζω το ρολόι και περιμένω τη στιγμή.