Caro diario
Παρατηρώ, το μικρό σαρκώδες φυτό, που πασχίζει να κρατηθεί ζωντανό, πάνω στο κέιζ του υπολογιστή. Εχει πάρει μια κλίση προς το παράθυρο ή μου φαίνεται; Toυ ανοίγω λίγο τις περσίδες και το ταϊζω φως. Τώρα που ο ήλιος διαπερνά τα χοντρά του φύλλα, γίνονται πιο πράσινα. Σχεδόν διάφανα. Ελπίζει και ελπίζω ότι θα ζήσει.
Το κεφάλι μου βουίζει. Η τηλεόραση φωνάζει στο τέρμα, έχοντας ξεχυλίσει με Βενιζέλο. Οι συζητήσεις στο γραφείο για την σπουδή του να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του - εκ Ζαππείου, το βράδυ των εκλογών και ουχί εκ του πεζοδρομίου της Χαριλάου Τρικούπη - δίνουν και παίρνουν. "Ενας εξουσιομανής δεξιός, για αρχηγός του ΠΑΣΟΚ; Πάτε καλά; " αναρωτιέται η συνάδελφος από το απέναντι γραφείο. Τα τηλέφωνα συνεχίζουν να χτυπούν μανιασμένα, ενώ σκέφτομαι πως η επιλογή μεταξύ Παπανδρέου και Βενιζέλου είναι κάτι σαν το δίλημμα της Γιουροβίζιον. "Να στείλουμε το καλύτερο τραγούδι ή αυτό που μπορεί να κερδίσει;" Εγώ ήμουν ανέκαθεν του πρώτου ενδεχόμενου. Θυμάμαι ότι είχα ψηφίσει την Κόνορς και όχι τους Αντικ...
Αργότερα. Λίγο πριν φύγουμε. Πήγε κι όλας μεσημέρι. Μια δύσκολη μέρα πέρασε από πάνω μας. Η τηλεόραση στην ΕΡΤ, ουρλιάζει για την νέα κυβέρνηση του πυρίμαχου. Ο Αρης στέλνει εμ ες εν ότι θα με περιμένει στην είσοδο. Δεν μπορώ να τον αφήσω να περιμένει. Φεύγω. ( ... )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου