Της νύχτας η φωτιά...

Caro diario

Nύχτωσε. Ανοιξα χωρίς να ξέρω αν θα καταφέρω να γράψω κάτι. Τι ακριβώς να γράψω; Ακούω επαναληπτικά ένα ισπανικό τραγούδι - σάουντρακ μάλλον- από το "Λαϊτερ Ντέις". Με το "Γιου Τουμπ" πότε δεν ξέρεις αν όντως είναι από την ταινία ή όχι. Σκέφτομαι ότι ακόμα δεν έχω προλάβει να την δω. Που και που ρίχνω κλεφτές ματιές στο παράθυρο πίσω, καθώς τα γυμνά σώματα ρίχνονται με δύναμη στη μάχη των λευκών σεντονιών. Δυναμώνω την ένταση. Παίζει πάλι και πάλι...

Ξαφνικά θέλω να καπνίσω. Τα τελευταία βράδια πίνω κιόλας. Την Παρασκευή σχεδόν μέθυσα. Πρέπει να ήπια πάνω από πέντε, εγώ που μ' ένα ποτήρι ζαλίζομαι. Με πήραν τα χαράματα μιλώντας με άγνωστους. Τι και αν το επόμενο πρωί, είχα να ξυπνήσω στις επτά... Δεν με ένοιαζε, δεν άντεχα άλλο τη μοναξιά του κρεβατιού. Χρειαζόμουν κάτι να γελάσω, κάτι να ξεχαστώ. Να μοιραστώ τη φωτιά. Επαιζα μουσική στο LBC, μιλούσα με τους χαμένους της νύχτας, γελούσαμε σαν μια συντροφιά. Και όλοι άγνωστοι. Εννοιωσα μια παράξενη ευτυχία. Οταν ξαφνικά ακούστηκαν οι πρώτες νότες του Κουμεντάκη...

"Τι είναι αυτό, που έβαλες και παίζει;", ρώτησε ο νεαρός άνδρας, που τον είχα φέρει ον κάμερα στο εμ ες εν. "Θυμησέ μου, τι είναι. Αχ, γιατί, μου το κάνεις αυτό;" Toν άκουγα πάνω από το μουσικό θέμα της Φλόγας. Σήκωσα τα μάτια από το άδειο μου ποτήρι, και τον κοίταξα, ευθεία μέσα στα δικά του. Τότε πρόσεξα το δάκρυ στο πρόσωπο. Του είπα σχεδόν ψυθιριστά... Ξαφνικά δυό ποτάμια ξεπήδησαν αγριεμένα, μέσα από τα δικά μου μάτια. Ασυγκράτητα ξεστράτισαν από τα πιο μακρυνά τους μονοπάτια. Το πρόσωπο μέσα στην οθόνη μου άρχιζε να φωνάζει το ονομά μου και μετά "Γιατί, γιατί;.." Αφεθήκαμε γυμνοί και διάφανοι εκεί μπροστά. Κλαίγαμε με αναφυλιτά στις πέντε τα χαράματα... "...γιατί η φλόγα πάντα σβήνει..."

"... γίνονται θαύματα"


Χρώμα δε βρίσκει να κυλά
του χρόνου η μολυβιά
που έγραψε να ζούμε χωριστά.
Δρόμο δε βρίσκει να περνά
της νύχτας η φωτιά
να κάψει όσα αφήσαμε μισά.
Πώς παγιδέψαμε, ό,τι πιστέψαμε
ποιον εφιάλτη μεγαλώναμε κρυφά.
Πώς παγιδέψαμε, ότι λατρέψα με
σ' ένα αστείο που κανένας δε γελά.
Εδώ, ως τα χαράματα καρδιά μου να 'σαι εδώ
μ' ένα σου βλέμμα πάλι να ξελογιαστώ
να πεις μια λέξη και να σου παραδοθώ.
Εδώ, ως τα χαράματα καρδιά μου να 'σαι εδώ
για όσα ρίξαμε στης λύπης το βυθό
να μετανιώσουμε επιτέλους και οι δυό.
Ως τα χαράματα γίνονται θαύματα...
Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά εκεί στα σκοτεινά
ν' ακούσω το κλείδι σου να γυρνά.
Δένω στο χέρι μια κλωστή να ΄πιάσει η ευχή
και ό,τι μας χωρίζει να χαθεί.
Πώς παγιδέψαμε, ό,τι πιστέψαμε
ποιον εφιάλτη μεγαλώναμε κρυφά.
Πώς παγιδέψαμε, ότι λατρέψα με
σ' ένα αστείο που κανένας δε γελά.
Εδώ, ως τα χαράματα καρδιά μου να 'σαι εδώ
μ' ένα σου βλέμμα πάλι να ξελογιαστώ
να πεις μια λέξη και να σου παραδοθώ.
Εδώ, ως τα χαράματα καρδιά μου να 'σαι εδώ
για όσα ρίξαμε στης λύπης το βυθό
να μετανιώσουμε επιτέλους και οι δυό.



Ως τα χαράματα γίνονται θαύματα...