Το τριανταφυλλένιο αίμα

Caro diario

Το γάλα χύνεται και απλώνει το άσπρο του στεφάνι πάνω από τον παγωμένο καφέ. Το ποτήρι μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε έργο τέχνης. Δεν ήθελα καφέ. Ηθελα απλά να πάω κάπου. Κατέβηκα στο κυλικείο, ζήτησα καφέ και βγήκα έξω στο γκαζόν με το πλαστικό ποτήρι να μου παγώνει την παλάμη. Στάθηκα μονάχος και αναποφάσιστος, εκεί που προαυλίζονται οι καπνιστές-συνάδελφοι. Κάθισα κάτω από τον ίσκιο ενός καλοκαιρινού πλάτανου και κοιτούσα το πράσινο γύρω μου, που με κρατούσε αιχμάλωτο μέσα του. Λένε ότι το πράσινο είναι το χρώμα της ελπίδας. Μπορεί και να έχουν δίκιο, αλλά εμένα μου 'πεσε βαρύ. Σκούρο, σχεδόν μαύρο. Απέναντί μου ήρθε μια χοντρή "νεαρά", που μου έμοιασε σαν φιγούρα που ξεπήδησε από πίνακα του Φερνάντο Μποτέρο. Κάθησε αντίκρυ στο λερωμένο παγκάκι. Με κοίταξε με ανακριτικό ύφος. Μάλλον επειδή δεν με είχε ξαναδεί εκεί. Αναψε αργά τσιγάρο. Μου 'ρθε λαχτάρα για λίγη νικοτίνη. Σκέφτηκα να της ζητήσω ένα τσιγάρο. Αλλά φοβήθηκα... Πάντα είναι καλύτερα να φεύγεις, πριν σε αφήσουν. Εφυγα πρώτος...

Επέστρεψα στη θέση μου, στην γωνιά μου... Τακτοποίησα τον καφέ στην άκρη του γραφείου. Πάτησα το έντερ να ανοίξει η οθόνη. Κανείς στο εμεσέν. Ισως έτσι να είναι από εδώ και πέρα. Η ώρα δεν περνάει. Πόσο θα ήθελα να μιλούσα με έναν άνθρωπο τώρα. Βάζω να ακούσω μουσική με τα ακουστικά, για να σπάσω την απουσία. Δυναμώνω την ένταση σε επικίνδυνο σημείο για να σκεπάσω την χάβρα του γραφείου. Στις ειδήσεις - διαβάζω βιαστικά το κρόουλ- ο Νικ Γκλεγκ, έγινε Πάγκαλος της Μ. Βρετανίας. Την επόμενη στιγμή ο Ζαπατέρο έχει πάρει τη θέση του Παπανδρέου, απέναντι από τον Ομπάμα. Μου 'ρχεται να ουρλιάξω.

Ρίχνω το βλέμμα πέρα από τις γαλάζιες περσίδες. Πάλιωσαν και αυτές· ξεθώρισαν όπως όλα γύρω μου. Ερχεται μια μέρα και αναρωτιέσαι πως γίνεται να ξυπνήσεις αλλαγμένος. Να μιλάς και να μην σε αναγνωρίζουν. Να σε περνάνε για άλλον. Να ψάχνεις να βρεις ποιος από τους δύο είσαι τελικά. Αυτός που βλέπεις εσύ ότι είσαι ή αυτός που βλέπουν οι άλλοι. Αναρωτιέσαι πως γινόταν να πιστεύεις τόσο καιρό μόνο με την καρδιά. Να πέφτουν οι άγγελοι από ψηλά και να γίνοναι μικρά καρφιά που πέφτουν στα μάτια σου. Αυτά που μέχρι χθες εσύ τα περνούσες για τριαντάφυλλα. Πώς στα κομμάτια γίνεται να τα δεις ξανά ως τέτοια; Eσβησε το μέσα μου, όπως το γκρίζο εμεσέν. Πατώ σε μια λάσπη από αίμα τριανταφυλλένιο. Ενας μπλαβί βάλτος ανοίγεται μπρος μου. Λυγίζω, αλλά να πάρει, πρέπει να τον περάσω. Απέναντι είναι το πράσινο...