Η νύχτα του Σωτήρος

Caro diario

Ξαφνικά επικράτησε ησυχία. Καμιά φωνή, ούτε κινητό, κανένα ποδήλατο να τρέχει μανιασμένα στους δρόμους του μικρού κάμπινγκ. Το μόνο που ακούγεται είναι ένα καναρίνι από το παρακεί τροχόσπιτο και τα τζιτζίκια στους κορμούς των λεύκων. Οι περισσότεροι είναι στην θάλασσα για το απογευματινό τους μπάνιο. Σε λίγο, όταν πια ο ήλιος θα κοντεύει να πέσει πίσω από τις κορφές των δέντρων στην άκρη του οικισμού, θα έχουν επιστρέψει και θα τρέξουν με τις πετσέτες και τα αφρόλουτρα στα ντους, για να φύγει η αλμύρα και ο ήλιος του Αυγούστου.

Ο Αρης αποκοιμήθηκε μέσα στην σκηνή. Το έσχατο φως τρυπώνει από το δικτάκι του παραθυριού και τον χαρακώνει ζεστά. Λες και βλέπει τι γράφω γυρίζει πλευρό. Φαίνεται ήρεμος σαν να μην έχει έγνοιες. Σχεδόν ευτυχισμένος. Ξυπνάει στα ξαφνικά και μου χαμογελά. Ανασηκώνεται στον αγκώνα και φανερώνεται η γύμνια του. Με ρωτά πού θα περάσουμε την επερχόμενη νύχτα. Τη νύχτα του Σωτήρος. Με ρωτά αν θέλω να κοιμηθούμε στη σκηνή, στο "ελεύθερο" κάμπινγκ, εκεί με τους άλλους κατασκηνωτές-κατακτητές, τής εκεί παραλίας. Ανασηκώνω τους ώμους, ως απάντηση...

Οι φωνές των επιστρέψαντων λουομένων κάνουν τα τζιτζίκια να σταματήσουν το τραγούδι τους. Τα ποδήλατα ξανάρχισαν τις αένναες βόλτες στον μοναδικό δρόμο της κατασκήνωσης. Ο ήχος από τα λουτρά φτάνει τώρα έως εδώ. Οι πρώτοι γυρίζουν κι όλας με τις πετσέτες δεμένες σφιχτά στη μέση τους. Ο αέρας μύρισε Πάλμολιβ και Νιβέα. Ενας κότσιφας έκατσε στη λεύκα και έπιασε το τραγούδι. Απλώνω τα πόδια κάτω από το πλαστικό τραπέζι, ρίχνω το κεφάλι πίσω και με τα μάτια κλειστά προσπαθώ να φανταστώ την ευτυχία.