Αλμύρα

Caro diario

Ετούτη την ώρα, που έχω γυρίσει από τη βαρετή, βιοποριστική δουλειά μου και στέκομαι έτσι γυμνός μπροστά στο αχνιστό φλιτζάνι του εσπρέσο, νομίζω ότι είμαι ευτυχισμένος. Ή απλά να μοιάζω. Τώρα έτσι λίγο πριν φτάσει στις εσχατιές της η μέρα, νομίζω ότι μπορώ να απλώσω το χέρι έξω από την πόρτα και να πιάσω το σύννεφο, να το στύψω, να το πιω με μιας. Ανοίγω λίγο. Μυρίζει σάπια βροχή και γκρίζος καπνός ξυλόσομπας.

Ετούτη την ώρα, που το σκυλί του γείτονα γαβγίζει πιάνοντας έναν άγνωστο ήχο με τα αφτιά του. Μετά ακούγεται μια φωνή. Ακολουθεί ένας σιδερένιος ήχος που σέρνεται σαν πληγωμένος δράκος. «Τη μάνικα.» Κάποιος πληρώθηκε. Κάποιος κάπου βάζει πετρέλαιο. Το σκυλί ησυχάζει. Ισως επειδή η βροχή δυνάμωσε, να κλείστηκε πίσω στα σκυλίσια όνειρά του. Κάτω στο δρόμο, τα λάστιχα των αυτοκινήτων κάνουν υγρές, παράλληλες χαρακιές. Τα νερά χωρίζονται σαν μικρές έξοδοι μιας βιβλικής ερυθράς θάλασσας. Σβήνουν, τέμνονται, χάνονται και συναντιούνται, πάλι. Πνίγω τις σκέψεις μέσα τους και αποτραβιέμαι. Νομίζω ότι κολλάνε τα πόδια μου σε λασπωμένη άμμο.

Ετούτη την ώρα, που πίσω από τον καφέ ένας "εικοσάρης" τινάζεται (συν)επαρμένος. Οσο το φως της μέρας χαμηλώνει, μου φαντάζει όλο και πιο μεγάλος. Ολο και πιο οικείος. Θα μπορούσε, να με είχε πηδήξει ή να τον είχα πηδήξει κι εγώ. Eνας τηλεφωνικός αριθμός κυλάει κάτω από τη λευκή ανάμνηση της ηδονής του, για να σβήσει στις άκρες της οθόνης. Εγώ πάλι, θυμάμαι αριθμούς φίλων που χάθηκαν στις άκρες της πόλης. Γιατί ετούτοι οι καιροί μας πήγανε αλλού. Οι ζωές μας γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα. Ερυθρά ή όχι, δεν έχει σημασία.

 Ετούτη την ώρα, που εγώ σε θέλω...