Στο τέρμα

Caro diario

Ανοίγω διστακτικά την παλάμη μου, να δω τι έχει απομείνει. Μόλις σκότωσα ένα ξεστρατισμένο κουνούπι, που πέταξε για τελευταία φορά μπρος στα μάτια μου. Δεν ξέρω , τι μ' έπιασε και του στέρησα την υπόλοιπη ζωή του. Σπάνια το κάνω για οποιοδήποτε πλάσμα του κόσμου μου. Αλλά απόψε... έγινε. Και τώρα, απέμεινε μια μωβ κυλίδα στην παλάμη μου.

Λίγη ώρα πριν γυρίσαμε με τον Αρη, από το "Μολ", κατάκοποι και ταλαιπωρημένοι. Με τα χέρια να κρατάνε με δυσκολία τσάντες με δώρα και άλλες με πράγματα δικά μας, κλειδιά, γυαλιά, κινητά, έψαξα να πατήσω τον διακόπτη με την μύτη μου.
- Είδες, για να μην ήθελες να στολίσουμε δέντρο με φωτάκια; Θα βλέπαμε μια στάλα, έκανε περιπαικτικά πίσω μου ο Αρης. Περάσαμε γρήγορα μέσα και μετά η πόρτα σπρώχτηκε πίσω μας με το πόδι.

Κάτσαμε δίπλα δίπλα στον κίτρινο καναπέ. Οι τσάντες μπροστά μας. Από τη μια εκείνες με τα δώρα από την άλλη όσες ήταν για εμάς. Ανοίχτηκαν γρήγορα και το τραπεζάκι γέμισε πράγματα. Τα περισσότερα θα μπορούσες να τα χαρακτήριζες άχρειστα. Αντικείμενα, βιντεο-γκέιμ, βιβλία, σιντί.
- Πάλι γίναμε χρήσιμοι στην - καταναλωτική- κοινωνία, είπε ο Αρης, διαβάζοντας αδιάφορα το οπισθόφυλλο του "Αλδεβαράν" του Μάτεσι.
Απλωσα τα χέρια μου και άνοιξα το νέο τής Πρωτοψάλτη. Τράβηξα με μιας για το στερεοφωνικό. Τρακ νούμερο 4. Πλέϊ...

Ορθιος εκεί μπροστά με τα μάτια κλειστά. Του καθενός μας η καρδιά άλλα τραγούδια λέει κρυφά. Πριν τελειώσει το πρώτο ρεφρέν, ένοιωσα τα χέρια του Αρη, να τυλίγουν τη μέση μου. Τα σκέπασα με τα δικά μου. Τελευταία φορά τα δικά σου σκαλιά ανεβαίνω και φτάνω στο τέρμα. Η αναπνοή του πίσω από το αφτί μου. Τα χείλια του προσπάθησαν να ακολουθήσουν τα λόγια του τραγουδιού. Μη με μαλώνεις σαν παιδί τώρα μαθαίνω απ΄τη ζωή Εγειρα μια ιδέα πιο πίσω το κεφάλι μου. Εγειρε ολόκληρος αριστερά. Πάλι φεύγω από΄δω μ΄ένα βήμα αργό κι οδηγώ στο αντίθετο ρεύμα. Με πείρε μαζί του. Αφέθηκα στη στιγμή μας.
- Ευτυχία, αξία ανεκτίμητη, είπα εγώ.
- Μη λες τίποτα τώρα...