Από τον καιρό των μολυβιών

Δύο γλάροι ζυγιάζονται μέσα στο κάδρο του παραθύρου. Τους χαζεύω μέχρι που βουτάνε στο γκρίζο μεσημέρι και χάνονται πέρα μακρυά. Ενα μεσημέρι που με βρίσκει νυσταγμένο να περιμένω το ρολόι στο τασκ μπαρ να δείξει τρεις. Ιδια δουλειά, ίδιο γραφείο, ίδιο ωράριο... Δεν άλλαξε τίποτα; Αλλαξε. Η απέναντι συνάδελφος, που με βρήκαν τα χειρότερα. Αλλά μην αρχίσω από αυτά... Ολα θα έρθουν από μόνα τους στο μυαλό για να πέσουν, να ταιριάξουν με όσα είχαν απομείνει εδώ. Εδώ, μια παραμονή πρωτοχρονιάς...

Μεσημέρι μιας παράξενης Τρίτης λοιπόν. Μιας χειμωνιάτικης μέρας που σαν φύγει δεν θα μείνει τίποτα να τη θυμίζει. Που θα περάσει από πάνω μας αφήνοντας μονάχα τη σκόνη του χρόνου. Δεν ακούγεται και πολύ άσχημο αυτό. Ή μήπως όχι; Γουατέβερ. Οι σειρήνες ενός περιπολικού τρομάζουν κάτι πουλιά - σπουργίτια; - που πετούν αλλαφιασμένα προς το παγωμένο άγνωστο. Στο εμ ες εν ο Στέφανος με ρωτά τι έχω. Στο τηλέφωνο ο Αρης, τι θα κάνουμε το βράδυ. Στο ιμέιλ βρίσκω μήμυμα από το φέις μπουκ, ότι μια παλιά - από τον καιρό των μολυβιών - πεν παλ, με έχει ανακάλυψει και ρωτά για μένα. Τέτοια χαρά ούτε η Σουβαλτζή, όταν 'ανακάλυπτε' τον τάφο του Μεγαλέξανδρου.

Ξαφνικά νοιώθω το πρόσωπό μου να καίει. Ανοίγω το παράθυρο και ο παγωμένος αέρας με πλαγιοκοπεί. Δεν αντέχω πάνω από δύο-τρία λεπτά, όσο να τελειώσει στα αυτιά μου το "Dance With Me". Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο σπάνια βγάζω τα ακουστικά. Δεν θέλω να ακούω τίποτα, απ' όσα ακούγονται από τους "συναδέλφους" των γύρω γραφείων. Η λέξη σε εισαγωγικά... Θέλω να φύγω. Μαζεύω στα γρήγορα τα πράγματα μου για να βγω έξω στο κρύο. Να φύγει η μέρα. "...Δεν έχω διάθεση να κάνω κάτι απόψε, Αρη. Θα δούμε..."

Από καιρό έψαχνα μια αφορμή να επιστρέψω. Ή έστω μια καλή φράση για να αρχίσω ξανά να γεμίζω τις λευκές σελίδες με τα μαύρα γράμματα της ζωής μου. Τελικά οι γλάροι το κατάφεραν. Ετσι αναπάντεχα...