H θλίψη των ανομολόγητων ευχών

Caro diario

Τελευταίο ποστ, του χρόνου γράφεται από το γραφείο. Παγωμένα όλα γύρω. Λιγοστοί συνάδελφοι. Η τηλεόραση κλειστή. Το ίδιο και ο καιρός. Μαύρα σύννεφα κρύβουν το φως του ήλιου μου. Κρυώνω. Τα χέρια έχουν παγώσει. Νομίζω πως πεινώ κιόλας. Δεν είμαι σίγουρος. Ισως απλά να είναι η αφορμή να κατέβω ως κάτω, για να αγοράσω κάτι φαγώσιμο. Να αποκτήσω έναν προορισμό για κάπου.

Ο Αρης επέστρεψε πάντως χθες. Ετοιμάζεται τώρα για το κοινό μας ταξίδι έως την Θεσσαλονίκη. Εγώ πάλι δεν έχω κάνει κάτι, ακόμη γι΄αυτό. Ούτε ρούχα, ούτε βαλίτσα. Ενα τίποτα. Πρέπει να βρω τη δύναμη να τα κάνω σήμερα ή το αργότερο αύριο το πρωί. Με αφήνει αδιάφορο, δεν ξέρω γιατί δεν το ακύρωσα αυτό το ταξίδι και πάω τελικά. Σκέφτομαι να τελειώνει και να γυρίσω πίσω. Αυτό θέλω.

Δεν έχω ιδέα που θα κάνω αλλαγή του χρόνου. Λίγο μετά ξέρω, πως θα κοιμάμαι με τον άγγελο του σεντονιού μου στον αγκώνα μου. Θα είναι πάλι εκεί, και απόψε, όπως κάθε βράδυ. Οταν τον αφήνω, νοιώθω κουρασμένος. Πνίγομαι στο τίποτα. Σκέφτομαι πόσο τα βαρέθηκα όλα. Δεν βρίσκω ενδιαφέρον σε όσα με περιτρυγυρίζουν. Τίποτα δεν με συγκινεί. Κάτι να με πάει παρακάτω. Εστω ένα βήμα πιο πέρα. Μακάρι να είχα τη δύναμη να τα άλλαζα όλα. Να μπορούσα να ζήσω το θαύμα που ήρθε στη ζωή μου ετούτη τη χρονιά. Θυμάμαι ότι πρώτη φορά στη ζωή μου κέρδισα το "φλουρί" και έζησα μέσα σε τούτο το χρόνο τόσα πολλά και όμορφα πράγματα. Η καλύτερη χρονιά μου και ναι, λυπάμαι που φεύγει. Οσα περίμεναν για πολλά χρόνια να συμβούν, ήρθαν! Και τώρα; H θλίψη των ανομολόγητων ευχών και των ανεκπλήρωτων πόθων...

Σκέφτομαι να φύγω νωρίτερα από τη δουλειά. Να βγω έξω στο κρύο. Να περπατήσω άσκοπα στην πόλη. Να σκεφτώ πράγματα μικρά. Τα μάτια μου κλείνουν. Ο καφές δεν με κράτησε. Πίνω πλέον πάνω από 3 - 4 κάθε ημέρα. Δεν με πιάνουν. Τα βράδυα δεν κοιμάμαι καλά. Ξυπνάω πολλές φορές μέσα στη νύχτα. Σήμερα ξύπνησα από τις 5 τα χαράματα. "Χαράματα"... Δεν κοιμήθηκα ξανά μετά. Σηκώθηκα για δουλειά. Τελευταία μέρα κι είμαστε ακόμα ζωντανοί...