O Γολγοθάς των χριστουγέννων

Caro diario

Την προσμονή των χριστουγέννων τη μέτρησα με το ότι δεν χρειάστηκε να βάλω πλυντήριο. Τα παντελόνια μου θα με "έβγαζαν" ως αύριο, τελευταία εργάσιμη ημέρα, πριν τις "γιορτές"... Το πνεύμα των οποίων ενέσκηψε δριμύτερο εφέτος απάνω μου, με έριξε κάτω με έκανε να μην μιλιέμαι, να μην με χωράει ο τόπος και να να σκορπίζω στους γύρω μου μιζέρια και στεναχώρια. Οπως πάντα. Ετσι είμαι εγώ. Και αυτοί που με ξέρουν κάνουν υπομονή. Οι άλλοι απορούν με εμένα. Και εγώ εξακολουθώ να πνίγομαι. Ο αέρας δεν μου είναι αρκετός. Ολα μου φταίνε. Ο,τι χρειάζομαι δεν υπάρχει. Κοντεύω να σπάσω τους τοίχους, τις πόρτες, το γραφείο... Χτυπώ με δύναμη τις σάρκες και το πρόσωπο μου. Τα πόδια κλωτσάνε ότι βρεθεί μπροστά τους. Τα χέρια σπαθίζουν με μανία τον αέρα. Νοιώθω θυμό και οργή. Ναι, αυτό νοιώθω.

Γράφω από το γραφείο τώρα. Δουλειά λιγοστή, νεύρα πολλά. Σκέφτηκα να φύγω, αλλά δεν έχω που να πάω. Να πάω σπίτι, δεν με περιμένει κανείς. Να πάρω τους δρόμους, δεν έχω προορισμό. Κλείνω απότομα το εμ ες εν, γιατί ένας γνωστός μου ευχήθηκε να περάσω καλά τούτες τις ημέρες και να τις χαρώ μαζί με τον Αρη. Παίρνω την απόφαση και ακυρώνω μ' ένα τυπικό μήνυμα την πρόσκληση ενός φίλου για αλλαγή πρωτοχρονιάς στο σπίτι του. Τηλεφωνώ και το ανακοινώνω στον Αρη. Εκείνος δεν λέει τίποτα. Ηθελε πολύ να πηγαίναμε μαζί, αλλά δεν μπορώ να κάνω τον ευτυχισμένο. Προτιμώ να είμαι αληθινός. Και τώρα ο Αρης, πού θα περάσει τη βραδιά εκείνη; Δεν έχω την απάντηση. Εγώ θέλω να πέσω για ύπνο από τις δέκα. Να τελειώνουν όλα όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Να ξυπνήσω το επόμενο μεσημέρι μόνος, χωρίς να έχω αποχαιρετήσει τούτη τη χρονιά. Δεν θέλω και δεν μπορώ να το κάνω. Πάω να πάρω έναν εσπρέσο από το ΜΑΠ*.

Ο καφές καίει τα χείλια μου. Τον βρίσκω πικρό και άγευστο. Κάποιοι αποχωρούν από το γραφείο ουρλιάζοντας "καλά χριστούγεννα". Κάνω δήθεν πως έχω δουλειά για να αποφύγω να πω κάτι, σκύβοντας πάνω από το κίμπορντ με μάτια θολωμένα. Φτερνίζομαι. Ενας διπλανός συνάδελφος είναι άσχημα συναχωμένος. Βουνό τα χαρτομάντηλα, λίγο πιο μακρυά από μένα. Ελπίζω να μην κολλήσω. Θα ήταν το τελευταίο που θα ΄θελα. Από την άλλη όμως σκέφτομαι θα ήταν το τέλειο άλλοθι για να μην εμφανιστώ πουθενά τούτες τις γαμο-μέρες. Σκέφτομαι και το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη, που σχεδίασα να κάνουμε μαζί με με τον Αρη στις αρχές του Γενάρη. Δεν βρίσκω το λόγο γιατί να πάμε. Αγχώνομαι. Δεν ξέρω τι θα κάνω τελικά. Σκέφτομαι πως όλοι έχουν κάπου να πάνε. Η Αλίκη στο σπίτι του Αργους. Η Μπία βρίσκεται από μέρες στο Χιούστον. Μιλήσαμε μέσω τηλεφώνου αργά χθες το βράδυ. - βαριέται να γράφει στο εμ ες εν - με ρωτούσε τι γκάτζετ θέλω να μου φέρει. Μετράει τις μέρες να επιστρέψει πίσω. Δύσκολα και εκεί. Χιούστον γουί χαβ α πρόμπλεμ...

Σιωπή...

- Να μην ξεχάσω, φεύγοντας να φιλήσω τον διπλανό συνάδελφο - εκείνον με το συνάχι- και να του ευχηθώ "Καλά Χριστούγεννα"...

* Μηχάνημα Αυτόματων Πωλήσεων

Τελικά, μια μέρα μετά, την πλήρωσε το -πρώην- αγαπημένο λαστιχένιο πληκτρολόγιο...
Ως εδώ ήταν.