Caro Diario
Τελικά, μόνο από το γραφείο, καταφέρνω να γράψω κατιτίς. Μετά από απουσία μερικών ημερών, επέστρεψα σήμερα για δουλειά. Ολα τα ίδια, όπως πριν. Εφυγα με δύο κηδείες και γύρισα με ένα γάμο. Ετσι, λένε είναι η ζωή. Ισως να έχουν και δίκιο. Δεν μπορώ τώρα να σκεφτώ κάτι γι΄αυτό. Μπορεί και να μη θέλω. Πίνω τη τελευταία γουλιά νερού, ενώ φροντίζω να αφήσω λίγο στο μπουκάλι για να το μοιραστώ με το τελευταίο φυτό, που συνεχίζει να πασχίζει για τη ζωή του, πάνω στο γραφείο μου.
Τριγύρω μου η ίδια καθημερονότητα ποτίζει τη ζωή στο μικρόκοσμό μας. Οι ίδιες ανούσιες συζητήσεις από τους συναδέλφους. Ιδια και η τεμπελιά μου. Υπάρχουν στιγμές που μου 'ρχεται να ουρλιάξω. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν και άλλοι εδώ, που έχουν την ίδια ανάγκη μ΄εμένα. Τους κοιτώ διερευνητικά έναν προς έναν προσπαθώντας να βρω απάντηση στην απορία μου. Η προσπάθεια δεν φέρνει κανένα σίγουρο αποτέλεσμα και σύντομα παραιτούμαι.
Κοιτάζω το ρολόϊ στο taskbar και σκέφτομαι ότι χθες τέτοια ώρα, έκανα μπάνιο κάπου στο Ιόνιο. Η αναπόληση αυτή, νιώθω ότι δεν μου κάνει καλό και για να της ξεφύγω, πατάω για λήψη των email. Ενα μεγάλο πλήθος μηνυμάτων τρέχει μανιασμένα μέσα στο παράθυρο. Τα περισσότερα, αν όχι όλα, είναι για πέταμα. Ηθελα να' ξερα, τους είπε κανείς, πως έχω μικρό πουλί; Σιχτιρίζω αορίστως τους αποστολείς και συνεχίζω να κοιτάω με βλέμμα, που κατά διαστήματα θολώνει, τη λίστα των μηνυμάτων μου.
Ενας γδούπος στο τζάμι του παραθύρου, με κάνει να σηκώσω τα μάτια. Ισα ίσα που πρόλαβα να δω ένα σπουργίτη να πέφτει με δύναμη πάνω στο τζάμι. Δεν το είδα ξανά, σημάδι ότι τώρα θα είναι νεκρό, πάνω στο πεζοδρόμιο. Αποφαίνομαι ότι ήταν στα σίγουρα αυτοκτονία. Η απέναντι συνάδελφος ξαφνιάζεται και διακόπτει για λίγο το τηλεφώνημά της. Με ρωτά, τι ήταν ο θόρυβος αυτός. Της εξηγώ και αφού μονολογεί κάτι αόριστα συμπονετικό για την κακοτυχία του πτηνού, συνεχίζει την αέναη τηλεφωνική της συνομιλία.
Παρόλο που θέλω ν΄ανάψω τσιγάρο, αποφασίζω να μη το κάνω. Τώρα το ρολόι μου δείχνει ότι μπορώ να φύγω, αφού από ώρα έχω συμπληρώσει τις απαιτούμενες ώρες στο γραφείο. Σκέφτομαι, τι ωραία που θα είναι έξω, όταν χωθώ μέσα στη ζέστη του απομεσήμερου. Οταν θα πάρω το λεωφορείο για το σπίτι. Οταν θα δω τον Αρη να με περιμένει στον κίτρινο καναπέ. Χαμογελώ με την σκέψη αυτή. Μαζεύω γρήγορα τα πράγματα, ρίχνω μια ματιά στο ξεδιψασμένο φυτό μου και αποχαιρετώ τη μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου