Η ευτυχία του χρυσόψαρου

Caro diario

Βγήκα ξέπνοος στον απογευματινό αέρα, σπρώχνοντας με δύναμη τη μεγάλη γυάλινη πόρτα με το λογότυπο της εταιρείας. Επιτέλους βρισκόμουν έξω ξανά. Κοντοστάθηκα για να πάρω μια γερή δόση κρύου αέρα και με μάτια κλειστά ευχήθηκα η άνοιξη να φτάσει έως το πιο μακρυνό ακρωτήρι των πνευμόνων μου. Κατόπιν, άρχισα να κατεβαίνω βιαστικά τις σκονισμένες σκάλες, σκεπτόμενος την ευτυχία του χρυσόψαρου, όταν επιστρέφει στην καθαρισμένη του γυάλα.

Συνειδητοποίησα, ότι είναι Παρασκευή και ότι δεν έχω βράγχια. Χαμογέλασα με μια υποψία ανακούφισης. Από κάπου μακρυά άκουσα τις καμπάνες του εσπερινού. Τελευταίοι Χαιρετισμοί απόψε, σκέφτηκα, ενώ βάλθηκα να ψάχνω στην τσέπη του σακακιού, για το εισιτήριο του λεωφορείου. Τελικά το ανέσυρα τσαλακωμένο από την κωλότσεπη. Ανοιξα το βήμα προς την στάση, ενώ στα ακουστικά του κινητού μου ξεκινούσε το τραγούδι της Ισπανίας για το Ελσίνκι. Τι κρίμα, για μια χώρα με μουσική παράδοση και τέτοια κελαριστή γλώσσα - λατρεύω τα ισπανικά- να μην μπορεί να επιλέξει ένα αξιόλογο τραγούδι. Χρόνια τώρα. Με τέτοιες σκέψεις, προσπάθησα να ξορκίσω την κούραση της ημέρας. Είχα φτάσει πια στη στάση.

Στήριξα τον ώμο στο μπλέ σίδερο, λύγισα το πόδι και έριξα το βλέμμα στο βάθος του δρόμου. Ανυπομονούσα να φανεί το λεωφορείο μου, να σωριαστώ σ΄ένα κάθισμα των πολλών. Να κοιτώ τα χαραγμένα γράμματα στην πλάτη του μπροστινού καθίσματος, "Χ + Γ = LOVE FOR EVER", ανάκατα με ημερομηνίες και σκόρπια βρισίδια. Και πίσω από την αντανάκλαση του προσώπου μου, ν' αναζητώ από ψηλά τους στενούς καβάλους των οδηγών στα πλαϊνά αυτοκίνητα, καθώς περιμένουν με το πόδι πάνω στο γκάζι, ν΄ανάψει το πράσινο.

Ο ήλιος έγερνε πια πίσω στη δύση. Το εισιτήριο κουρέλι τώρα, ανάμεσα στα δάκτυλά μου. Ενα λεωφορείο θα έκανε σε λίγο στάση μπροστά μου. Δεν ήταν το δικό μου. Είδα το φλας να με σημαδεύει. Ξεβολεύτηκα κάνοντας ένα βήμα πίσω, για να αποφύγω τη σκόνη του δρόμου. Οι πόρτες άνοιξαν. Δίπλα στον οδηγό, πρόσεξα έναν νεαρό με στρατιωτική στολή. Δεν συγκράτησα αν ήταν του Ναυτικού ή του Πεζικού. Οι ματιές μας συναντήθηκαν, πίσω από το λερωμένο τζάμι του οχήματος. Δύο καστανά μάτια ήρθαν να σταθμεύσουν πάνω στα δικά μου. Το μέρος της καρδιάς του το σκέπασε ένα ξεθωριασμένο κόκκινο οπαδικό αυτοκόλλητο. Η ματιά μου σκαρφάλωσε διστακτικά για να συναντήσει και πάλι τη δική του. Αραγε θα ήταν ακόμα πάνω μου; Ηταν! Για μια στιγμή ακόμα. Ξαφνικά η μαγεία χάθηκε και η ενοχή κούρνιασε βαριά επάνω του. Γύρισε και κοίταξε μπροστά. Οι πόρτες έκλεισαν. Το παλιό όχημα φύσηξε μια ανάσα μόλυνσης προς το μέρος μου και απομακρύνθηκε για να βρει τη νύχτα.

Επέστρεψα στο μπλε στήλο. Εβγαλα τα ακουστικά από τα αφτιά μου και η βουή της πόλης έπεσε με δύναμη απάνω μου. Το λεωφορείο μου δεν έλεγε να ΄ρθεί. Εβαλα τα χέρια στις τσέπες, σήκωσα και τον γιακά. Η υγρασία διέγραφε αχνούς κύκλους γύρω από τα φώτα των δρόμων. Κοίταξα μια αριστερά και μια δεξιά. Τελικά πήρα να κατηφορίζω ως την επόμενη στάση. Ηθελα να περπατήσω πριν βουτήξω ευτυχισμένος στην γυάλια μου...