7+1

Δύσκολο πράγμα. Αναφέρομαι στο "παιχνίδι" του 7+1 που μετά την πρόσκληση του Αlex. είναι η πρώτη φορά που καταπιάνομαι με κάτι τέτοιο. Δύσκολο και για έναν ακόμα λόγο, που τον αντιλήφθηκα προσπαθώντας να καταγράψω τα γεγονότα. Ηταν τελικά πολύ προσωπικό, έννοιωσα να εκτίθεμαι, πολύ περισσότερο από όσο με τις ως τώρα αναρτήσεις μου. Σκέφτηκα να σταματήσω αλλά συνέχισα την ταξινόμιση και το γράψιμο, γιατί είδα ότι με βοηθά να αντιληφθώ πράγματα, που είτε είχαν ξεχαστεί είτε δεν ήταν "ορατά" με την πρώτη ματιά. Συνέχιζα, και ας μην γνώριζα αν θα το φτάσω μέχρι τέλους. Ως την δημοσίευση. Και ακόμα δεν ξέρω. Την απάντηση θα την έχετε μάθει, αν τώρα διαβάζετε τούτες τις αράδες ...

1. Kαλώς ή κακώς η δουλειά μου, είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα της ζωής μου και όχι μόνο για βιοποριστικούς λόγους. Ετσι, και αυτή τη χρονιά καθόρισε πολλά. Από τα οικονομικά και την ποιότητα της ζωής μου μέχρι τη διάθεσή μου και την υγεία μου. Κάποια στιγμή μάλιστα χρειάστηκε να «κατεβάσω ταχύτητα», όταν ο Αρης μου επισήμανε πόσο πολύ άγχος κουβαλούσα πάνω μου. «Εκτός από αυτό, φανερώνει αδυναμία στην εικόνα σου μέσα στο τμήμα» συμπλήρωσε. «Αφήνω δε, μήπως μου πάθεις τίποτα, στο τέλος» Ετσι, γύρω στον Σεπτέμβρη, έκανα το ντάουν σίφτινγκ.

Σχετικά με τα αμιγώς εργασιακά: Τα κατάφερα από τη νέα θέση που μου δόθηκε στην εταιρεία κάπου προς τα μέσα της περσινής χρονιάς. Απάλλαξα το τμήμα από τα λογής λογής "βαρύδια", βάζοντας το νερό στ' αυλάκι. Στη συνέχεια έφερα εις πέρας ένα μεγάλο πρότζεκτ, βγάζοντας ασπροπρόσωπους όσους είχαν υποστηρίξει την αναβάθμισή μου. Κάποιοι με αποκάλεσαν "διευθυντή ορχήστρας" :) Εκανα και λάθη, αλλά όπως μου είπε και η Μπία, "λάθη δεν κάνουν, όσοι μένουν άπραγοι". Η νέα μου θέση ήταν η αιτία που συνέβησαν και τα επόμενα τρία:

2. Το γεγονός που άλλαξε τις ζωές μας, ήταν η πρόσληψη του Αρη στην εταιρεία. Οχι μόνο το ότι είμαστε πια μαζί όλη την ημέρα, αλλά κυρίως γιατί αυτή η δουλειά είναι καλύτερη από αυτή που άφησε. Πιο ξεκούραστη, πιο ανθρώπινη. Περάσαμε δύσκολες ώρες μέχρι να γίνει κατορθωτό, αλλά στο τέλος νοιώσαμε ευτυχισμένοι. Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό, αλλά εκτός από την ευτυχία, ένοιωσα και την ικανοποίηση ότι μπορώ να τον φροντίζω.

3. Λίγο πριν φύγει η χρονιά αποφασίσαμε να αλλάξουμε σπίτι. Ετσι, ένα πρωινό Σαββάτου, ο Αρης και εγώ βρεθήκαμε να μετακομίζουμε στο νέο διαμέρισμα. Νεόδμητο, ευάερο και ευήλιο. Με θέα και τζάκι. Πλέον μπορούμε να γυρίζουμε άφοβα με αδαμιαία περιβολή και με τις κουρτίνες ανοιχτές! Χαρήκαμε - αν και κουραστικό- τις βόλτες στα μαγαζιά για να το ντύσουμε.

4. "Σε δυο σπίτια χωριστά"... Πήρα την απόφαση να τελειώσω το δικό μου διαμέρισμα. Πάνε χρόνια που το ΄λεγα αλλά τώρα πια, έθεσα όριο στον ευατό μου. Το αργότερο μέχρι το καλοκαίρι, να έχω μετακομίσει στο νέο μου σπίτι. Θα έχει ελλείψεις, το γνωρίζω, αλλά θα είναι κατοικήσιμο. Το τρέξιμο άρχισε τούτον το μήνα, κηνυγώντας τεχνικούς και ξοδεύοντας ώρες για έρευνες αγοράς. Αγαθά κάποις κτώνται...

5. Μετά από μια δύσκολη περίοδο αποφάσισα να κρατήσω το μπλογκ ζωντανό, παρά το γεγονός ότι σκέφτηκα να το σταματήσω. Το γεγονός ότι από την αρχή δεν έθεσα ποσοτικό όριο στο γράφειν, με βοήθησε για αυτή την απόφαση. Εγραψα και πάλι όσο μπόρεσα, όχι όμως όσο θα ήθελα. Σε συνάφεια με αυτό, θα αναφέρω επίσης το ότι "γνώρισα" ανθρώπους της μπλογκόσφαιρας. Μικρές κουβέντες, σύντομα σχόλια και μηνύματα. Αληθινά ωστόσο. Θα ήθελα να είχα μπορέσει να τους αφιερώσω περισσότερο χρόνο. Ελπίζω να γίνει κατορθωτό τη νέα χρονιά.

6. Το γεγονός ότι πέρασα μέσα από δύο δύσκολες καταστάσεις στη σχέση μου με τον Αρη. Η μία αφορούσε θέματα δουλειάς και μια άλλη εν μέσω διακοπών - ένα περίεργο πράγμα, αλλά εμάς τότε μας συμβαίνουν αυτά- όπου θύμωσα πολύ. Μ' εμένα, μ΄ εκείνον. Δεν κράτησε πάνω από μια -δυό μέρες, όπως πάντα. Ωσπου να φύγουμε είχαμε ξυπνήσει και πάλι αγγαλιά στο ίδιο μαξιλάρι. Ενα μήνα μετά θα κλείναμε δέκα χρόνια κοινής ζωής.

7. Μετά το θάνατο της γιαγιάς μου το 2006, δεν έχω αναφέρει κάτι στο μπλογκ για αυτή την απώλεια, τα 2 "Λ" στο σόι μας, ο θείος Λύσσανδρος με τη θεία Λουίζα αποφάσισαν να κόψουν σταδιακά τις σχέσεις τους με την οικογένειά μου. Με εμένα μια ιδέα παραπάνω. Ζήτημα είναι αν μου μίλησαν δύο τρείς φορές μέσα στη χρονιά. Το ίδιο έκαναν και με τον Αρη. Βρήκα μια αφορμή για να προσπαθήσω να βρεθούμε κάπου στη μέση, αλλά έμειναν αμετακίνητοι. Με πείραξε ο τρόπος τους, αναρωτήθηκα αν έφταιξα σε κάτι και στο τέλος αποφάσισα να πάψω να ασχολούμαι για τα αίτια μιας τέτοιας συμπεριφοράς.

7+1 = 8 . Για το όγδοο... Νομίζω, ότι το πιο πολύτιμο ήταν η υγεία όλων εκείνων που αγαπώ, του πατέρα μου, του Αρη, η δική μου... Που μου επιτρέπεται να κάνω όνειρα για την επόμενη μέρα. Οσα πέρασαν, έφυγαν, όσα είναι να ΄ρθουν, μπορεί και να μην έρθουν. Ας ζήσω τη στιγμή. Αυτή είναι, ότι σημαντικότερο έχουμε.

Για όλους...