Το ροζ χιόνι

Caro diario

Μεσημέριασε. Αργοπορημένες νιφάδες πεθαίνουν πάνω στο λερωμένο τζάμι του παραθύρου. Στην αρχή γίνονται μικρές σταγόνες ώσπου κυλάνε και χάνονται. Παρακολουθώ την πορεία τους καθώς πετούν προς το μέρος μου. Απλώνω τη ματιά μου πιο πέρα. Βρίσκω ένα γκρίζο σύννεφο που περνά και την αφήνω για λίγο πάνω του. Πιο πίσω ο ουρανός δείχνει να ανοίγει. Από αύριο θα έρθει η άνοιξη, άκουσα. Σκέφτομαι τώρα την αμυγδαλιά κάτω στο δρόμο. Φεύγοντας, να θυμηθώ να κοιτάξω για τα μπουμπούκια της. Το πρώτο σημάδι της άνοιξης. Η πρώτες μυρωδιές της. Η μάνα μου θυμάμαι έκοβε κλωνάρια μυγδαλιάς και γέμιζε όλο το σπίτι. Και μετά από λίγες μέρες, τα πέταλα τους έπεφταν σαν νυφάδες ενός ροζ χιονιού, πάνω στ άσπρα σεμέν.

Προσπαθώ να γράψω γρήγορα. Να σκεφτώ τη συνέχεια. Να γεμίσει η σελίδα τούτη. Κοντεύει η ώρα που θα φύγουμε. Ο Αρης θέλει να πάμε στο αεροδρόμιο. Και στις τράπεζες για πληρωμές δανείων και καρτών. Εγώ πεινάω και νυστάζω. Με ρωτάει στο εμ ες εν τι θα κάνουμε. «Βγαίνει ο μήνας». Ξαφνικά κοκκινίζω ίσαμε τ΄αφτιά. Αισθάνομαι έναν κόμπο ιδρώτα κάτω από το χοντρό πουλούβερ. «Εντάξει ας πάμε» Συμφώνησα. Κοιτάζω και πάλι το ρολόι στο τασκ μπαρ. Πέρασαμε μια ακόμα μέρα. Σε λίγο θα ανοίξουν και τα εποχικά με τα αποκριάτικα. Κοιτάζω το ημερολόγιο να δω πότε πέφτει Πάσχα φέτος. 27 τ΄Απρίλη.

Στο γραφείο επικρατεί το συνηθισμένο χάος. Προσπαθώ να κλείσω τους ήχους έξω από τα αφτιά μου με ένα βουητό. Προς στιγμή φαίνεται να το καταφέρνω. Αλλοι χειρονομούν, μιλώντας έντονα στα τηλέφωνα. Αλλοι γράφουν αφοσιομένοι στις οθόνες, χτυπώντας με δύναμη τα πλήκτρα κάτω από τα δάκτυλά τους. Κάποιοι κοιτάνε στην τηλεόραση, σχολιάζοντας τα γεγονότα των ημερών. Χριστόδουλος, Κουκοδήμος, χιόνια. Γερόντισες με σακούλες στο κεφάλι περιμένουν στην Μητροπόλεως, ο ωραίος Ολυμπιονίκης να κάνει δηλώσεις από το "ψυγείο", εργάτες με φτυάρια να διώχνουν τα χιόνια από τους δρόμους. "Ψυγείο";

Ο Αρης κάνει αναπάντητη κλήση στο κινητό, σημάδι ότι περιμένει ήδη στο αυτοκίνητο. Πρέπει να κλείσω.

Α, να θυμηθώ να κοιτάξω την αμυγδαλιά...