H εργασιακή εβδομάδα φτάνει στο τέλος της. Ετοιμος να ανακράξω "Παρασκευή, Παρασκευή!!" Η άνοιξη μάλλον δεν θα έρθει στην ώρα της. Κοιτώ την φέτα του απέναντι ουρανού μου. Μουντή και σήμερα. Ο καιρός βροχερός, ντυμένος φθινωπορινά. Ετσι όπως κοιτάζω έξω από το παράθυρο, θυμήθηκα το ταξίδι με τον Αρη στην Καστοριά. Ηταν Νοέμβρης του '98. Ξαπλωμένοι στο διπλό κρεβάτι του ξενοδοχείου, κοιτώντας τους νυσταλέους κορμοράνους στα κλαδιά των αντικρυνών δένδρων. Το μυαλό άδειο από σκέψεις. Θυμάμαι όπως τον κρατούσα στην αγγαλιά μου. Το κεφάλι του στο στήθος μου, να ακούει τους χτύπους της καρδιάς. Ο μόνος ήχος. Τα χέρια γύρω από τη μέση του. Η επαφή με το γυμνό σώμα. Στιγμές ενός χρόνου ακινητοποιημένου.Ψάχνω για τσιγάρο σε ένα άδειο πακέτο. Ζητώ ένα από τη συνάδελφο. Μετανοιώνω που χθες ήθελα να γεμίσω μικρόβια το πληκτολογιό της. Κινήσεις ρουτίνας. Ενα τσιγάρο, μια γουλιά καφέ, ένα βλέμμα στο ρολόι. Μισή ώρα ακόμα πριν βγω για να γυρίσω σπίτι. Μου αρέσει η σκέψη. Τι και αν δεν έχω ομπρέλα. Περιμένω τη στιγμή, που θα βρεθούμε στον κίτρινο καναπέ. Που θα κάνουμε ζάπινγκ στα κανάλια. Που δεν θα έχουμε να πούμε τίποτα, μα θα τα έχουμε όλα την ίδια στιγμή. Τα δύο φλιτζάνια με καφέ να στέκουν μπροστά στο τραπεζάκι. Οι χρωματιστές σκιές από την τηλεόραση να κυνηγιούνται στον τοίχο. Ο ύπνος που πιθανόν να έρθει αργότερα. Τα όνειρα που θα ξεπηδήσουν στο απόγευμα. Θα κιτρινίσουν τους λόφους με άγριες μαργαρίτες. Θα βάψουν κόκκινους τους αγρούς με παπαρούνες. Εκεί ίσως να έρθει και η άνοιξη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου